Vandaag was het de laatste dag dat we gebruik konden maken van onze driedaagse treinpas. Treinen dus maar weer. We hadden het plan opgevat om van de Kleine Scheidegg naar Grindelwald te lopen, een tocht van zo’n 11 kilometer die alleen maar omlaag loopt. Met de auto doken we de Beatenberg weer af en parkeerde het Renaultje bij het station van Interlaken Ost. Daar namen we de trein naar Lauterbrunnen en stapten daar over op de trein naar de Kleine Scheidegg. Het was lekker weer en we verheugden ons al op een mooie wandeling onder een lekker zonnetje. Helaas trok de hemel steeds meer dicht naar mate we hoger kwamen te zitten. In Kleine Scheidegg zat de lucht al weer potdicht en moesten we een jas aan omdat de temperatuur inmiddels ook flink was gezakt.
Het wandelpad naar Grindelwald stond goed aangegeven maar ging best wel steil omlaag. Dat maakte relaxt lopen moeilijk. Het landschap maakte echter veel goed. Vooral de alpiene vegetatie had onze belangstelling met als resultaat weer veel te veel foto’s van bloemetjes. Onderweg aten we onze meegebrachte lunch op en genoten verder van de prachtige natuur en de rust. Er waren niet veel andere wandelaars op het pad en vaak hoorden we alleen het geluid van een beekje of van vogels. Af en toe hoorden we ook het kenmerkende geluid van de bekende koebellen, hoewel die niet altijd aan een koe vastzaten. Zo kwamen we een hele kudde geiten tegen die ook allemaal een belletje droegen. De geiten hadden veel belangstelling voor ons en de kudde liep zelfs een eindje met ons mee. De koeien die we tegen kwamen hadden minder belangstelling voor ons. Wij hadden wel de nodige belangstelling voor de lopende melkfabrieken. Ook dat resulteerde in veel foto’s.
Na een cappuccino op het terras van een bergrestaurant, begonnen we aan het laatste eind van de wandeling. Hier ging het echt steil omlaag. Zo steil dat we af en toe achteruit liepen om onze kuiten wat te ontzien. Het allerlaatste stuk van de wandeling was het moeilijkst. Hier moesten we stijgen om in Grindelwald bij het station uit te komen.
Toen we weer in de trein zaten in de richting Interlaken reden we zo de regen in. Wij hadden het tijdens onze wandeling droog gehouden, maar in Interlaken regende het pijpenstelen. Wat het weer betreft hebben we het deze week niet getroffen, hoewel we ook niet veel last hebben gehad van de regen of het moet zijn tijdens het beklimmen van de Beatenberg in onze auto. Deze weg is erg steil en bochtig maar gelukkig had Ron hem nu zo vaak gereden dat hij de auto vlotjes naar boven stuurde.
’s Avonds aten we kaasfondue in het restaurant van het hotel. We aten zoveel dat we allebei de rest van de avond geen pap meer konden zeggen.
Reacties