Dag 21 - Dubai Marina en Palm Jumeirah

Na een lange en prima nacht in het kingsizebed, begonnen we de dag rustig. We zaten geruime tijd in één van de restaurants in het hotel voor het uitgebreide ontbijtbuffet. Het hotel richt z’n pijlen voornamelijk op Aziatische klanten en daarom was er ook veel Aziatisch eten. Toch was er voor de verwende Europeaan voldoende “gewoon" eten om de dag goed mee te beginnen. En eindelijk zitten we in een hotel waar ze wel goeie koffie hebben.

Met goed gevulde magen stapten we tegen half tien op de metro en lieten ons naar de Dubai Marina vervoeren. Voor 7,5 dirham (nog geen 2 euro) mochten we drie kwartier in de metro staan. Staan, want het was druk in de metro. Toen we uit de metro kwamen en de hitte inliepen, moesten  we even onze weg zoeken naar de marina. Die vonden we uiteindelijk en het stelde ons niet teleur. Hier hadden we graag een hotel geboekt, maar de prijzen voor een hotelovernachting hier zijn een stuk hoger dan in Deira, waar wij zitten. In de marina lagen tal van dikke jachten en op de oevers stonden louter hoge gebouwen. In die gebouwen zaten dan winkels, café’s en restaurants. Ook had je er de Marina Mall, een luxe winkelcentrum. We wilden er koffie gaan drinken maar het prijspijl in Dubai maakt dat een dure onderbreking van onze excursie. 6 euro voor een cappuccino vonden we wat gortig. Dus het werd een fles water met bubbels uit een supermarkt. Ook lekker.

Toen we de marina hadden bekeken was het al middag en hoog tijd voor deel 2 van onze excursie; Palm Jumeirah met het befaamde resort Atlantis, The Palm. Om daar te komen had nogal wat voeten in aarde. De afstanden in Dubai zijn zodanig dat wandelen geen optie is, zeker niet met 37 graden Celsius. Dus werd het eerst een tram en daarna een duur ritje met de monorail. In het Atlantis hotel vonden we een Starbucks vestiging. En wat denk je? De prijzen hier waren de gewone prijzen zoals we die ook in Nederland kennen voor hun drankjes. Dus bestelden we een grote caramel macchiato en een frappuccino en dronken dat lekker op in een met airco gekoelde ruimte.

In het Atlantis was het druk met andere nieuwsgierigen zoals wij. Wij kwamen er voor het beroemde aquarium, The Lost Chambers. De entreeprijs was pittig, ruim 30 euro per persoon, maar we kunnen wel zeggen dat dit het mooiste aquarium is dat we ooit bezocht hebben. In 20 bassins is de gezonken en verloren stad Atlantis gebouwd. Dat klinkt kitscherig, maar is het absoluut niet. We keken onze ogen uit. Vooral toen we bij een gigantisch bassin kwamen met daarin 65.000 zeedieren waaronder grote roggen en fikse haaien. Onze camera’s werden warm van al het werk dat ze moesten doen. We hadden echt geen spijt van het uitgegeven geld voor deze attractie.

Nog onder de indruk van het aquarium gingen we daarna de hitte in om het Atlantis hotel van buiten te fotograferen. Het is dan ook een heel apart gebouw. Toen dat allemaal gelukt was, volgde een uitdaging; het hotel zelf binnen komen. Men weert er namelijk de meeste nieuwsgierigen. Ook wij werden in eerste instantie tegen gehouden, maar mochten na wat uitleg opeens toch verder lopen. En zo kwamen we terecht in de schitterende lobby en konden zelfs een heel eind verder het hotel in komen. Hier is het luxe in de overtreffende trap.

Het was al bijna vijf uur toen we weer met de monorail de Palm Jumeirah af reden en de tram pakten naar de Dubai Marina. Daar gingen we dineren in de mall bij Wagamama, een wereldwijde keten met Aziatische gerechten die we kennen van een bezoek aan soortgelijke restaurants in Wellington en Stockholm. We aten er heerlijk en reduceerden er meteen maar ons vochttekort door er veel te drinken. De prijs viel alleszins mee; voor 45 euro hadden we alle twee goed gegeten en gedronken.

Na het diner slenterden we nog een tijdje door de marina omdat het inmiddels donker was geworden en de lichtjes het gebied extra sfeervol maakten. Tegen zevenen namen we de metro terug naar ons hotel in de wijk Deira. De metro was heel erg druk op deze vrijdagavond. Gelukkig konden we na een poosje zitten omdat een vriendelijke arabier z’n zitplaats opgaf. Het was niet de eerste keer dat men voor ons op stond. Lijken we zo oud, of zijn ze hier gewoon erg hoffelijk? Ons hoorde je niet klagen want drie kwartier staan in een metro na zo’n lange en vermoeiende dag, was niet waar we op zaten te wachten. Op onze hotelkamer bleek dat we wel heel erg veel foto’s hadden genomen vandaag. Die allemaal uitzoeken en zonodig bewerken gaat de hele herfst nog duren vrezen we.