Ook de laatste nacht in Indonesië was een warme ondanks de airconditioning die aan stond. We waren dan ook weer op tijd wakker. Bij het ontbijt bleek dat zowat alle gasten van dit hotel Nederlanders waren. Behalve onze groep zat er nog een groep die vandaag ook naar huis ging. Wij hadden nog wat uurtjes in Sanur te besteden want we hoefden pas om twaalf uur onze kamer uit. We hadden hier de zee nog niet gezien en daarom slenterden we naar het strand. Het was eb en de zee had zich ver terug getrokken. Veel activiteit was er niet. Een paar mensen waren aan het pootjebaden en in het water lag een enkele local op zoek naar onbekende lekkernijen. In een duikpak, alsof dat hier nodig is, en een snorkel plukte de man steeds iets uit het water dat hij in een mandje deed dat achter hem aan dreef. Wij zaten een tijdje onder een afdakje te kijken naar de man.
Toen we genoeg zee hadden gezien liepen we langs een soort van fietspad een eindje parallel aan de kust. We liepen langs luxe hotels die op het strand vanalles voor hun gasten hadden neergezet zodat die gasten in luxe van hun strandverblijf konden genieten. Wij zochten die luxe bij Starbucks waar we nog een laatste heerlijke frappuccino namen.
Terug in het hotel waren we even druk om alles in onze tassen te krijgen. De twee bronzen beelden die Ron in Ubud had gekocht moesten in zijn tas. Met enig slim pakken lukte dat. Daarna was het in de lobby van het hotel wachten tot half één. Daar namen we afscheid van zes reisgenoten die met een andere luchtvaartmaatschappij vlogen en nog wat extra uurtjes langer in Sanur konden blijven. De rest ging in een bus op weg naar het vliegveld in Denpasar. Daar namen we hartelijk afscheid van Eddy. We waren wat vroeg en inchecken voor onze vluchten kon nog niet. We stonden gedurende een minuut of twintig voor de balie voordat de dames van Malaysia besloten wat te gaan doen. Nu we van onze zware tas waren verlost konden we ons weer wat vrijer bewegen. Aan een mannetje konden we ons overschot aan rupiah kwijt in ruil voor euromunten tegen een erg goede koers. Aan de Indonesische regering doneerden we nog verplicht 300.000 rupiah aan vertrekbelasting en met een vertrekstempel in onze paspoorten waren we officieel uit Indonesië. Het vliegveld van Denpasar is men hevig aan het renoveren. Het grootste deel is al klaar en dat ziet er fantastisch mooi uit. De hal met daaraan de diverse gates moet echter nog onderhanden worden genomen en was wat aftands. Het was daar dat we moesten wachten op onze vlucht naar Kuala Lumpur. Onze allerlaatste rupiah gingen op aan twee zakjes chips.
De vlucht naar Kuala Lumpur vertrok netjes op tijd en twee uur en veertig minuten later stonden we op het vliegveld van de Maleise hoofdstad. Hier zouden we bijna vijf uur moeten wachten op onze vlucht naar Amsterdam. Gelukkig is het vliegveld erg modern en stikt het er van de winkeltjes, maar vijf uur lang langs winkeltjes slenteren is voor ons wat veel. We vonden er weer een Starbucks maar konden in eerste instantie niks kopen omdat we geen Ringits hadden en men wel dollars aannam maar Ringits als wisselgeld teruggaf. Die wilden wij niet. De verkregen euromunten accepteerde men niet. Pas nadat we onze bestelling hadden geannuleerd kwamen we op het idee om twee koppen cappuccino af te rekenen met onze Visacard. Dat lukte waarna we uiteindelijk toch nog konden genieten van een bakkie.
Toen tegen twaalven onze vlucht naar Amsterdam eindelijk vertrok hadden we allebei al gruwelijk veel slaap. We waren gewend geraakt aan vroege bedtijden en dat brak ons nu op. Nog voordat we in de lucht waren lagen we allebei al te slapen. We werden door cabinepersoneel gewekt voor een maaltijd, maar daarna was het weer slapen. We sliepen allebei redelijk goed. Dat kwam ook wel door de beenruimte die prima was en het feit dat iedereen lag te slapen omdat het een nachtvlucht betrof.
Na een vlucht van 13 uur landden we op Schiphol. Tijdens het wachten op de tassen namen we afscheid van de rest van het reisgezelschap. Eerlijk is eerlijk; we hadden een leuke groep dit jaar en het afscheid was dan ook hartelijk. De treinreis naar Helmond verliep in aanvang wat rommelig omdat de trein niet verder reed dan Utrecht en we daar moesten overstappen. Uiteindelijk viel het allemaal mee en ook in Eindhoven stond de trein naar Helmond al op ons te wachten. Omstreeks 10.00 uur staken we de sleutel van ons huis in het slot en hadden we weer een reis overleefd.
We hebben een prima vakantie gehad. Zoals gezegd hadden we een leuk reisgezelschap en begeleider Eddy was onovertroffen. We hebben veel mooie dingen gezien; de orang oetans, het spontane bezoek aan een kleurrijke bruiloft, de Batakhuizen, de vele rijstterrassen, de Borobudur en de Prambanan tempels, de koloniale gebouwen, de theevelden, de zonsopkomst bij de Bromovulkaan, de stranden van Bali, de 100 triljoen tempels daar en bovenal de duizenden ongelooflijk vriendelijke Indonesiërs. We hebben gedurende de reis niet één onvriendelijke Indonesiër ontmoet. We hebben heerlijk gegeten en gedronken. Wel was het er erg warm waardoor we niet alles konden doen wat we van plan waren te doen en hadden we wat last van onze darmen, maar dat zijn zaken die we gemakkelijk kunnen wegcijferen tegen de leuke dingen. De reis van Koning Aap zat niet helemaal goed in elkaar omdat we veel en lang in de bus hebben gezeten vanwege het onmogelijke verkeer op Sumatra en Java terwijl de laatste week op Bali weer wat te rustig was naar onze zin. Deze zaken hebben we reeds doorgegeven aan de organisator zodat zij er mogelijk iets mee kunnen. Wij gaan de komende tijd aan de slag met de 3000 foto's en de video.
Reacties