Krijtlandpad dag 3
De derde dag van ons Krijtlandpad begon wat minder zonnig. Terwijl we vanuit Helmond naar het zuiden reden, was het bewolkt. Ook deze dag parkeerden we onze auto in Gulpen omdat dat onze eindbestemming voor deze etappe was. Met de bus waren we zo in Vaals, het startpunt van etappe vier. Daar wilden we, voorafgaand aan de wandeling, nog een cappuccino drinken bij een plaatselijke bakker. Hoewel er een mooi professionele koffiemachine in de zaak stond en er twee dames achter de toonbank stonden, dronken we er geen koffie. De dames hadden namelijk helemaal geen zin om ons te helpen. Ze hadden geen oog voor ons en toen één van de twee begon te telefoneren in plaats van ons te helpen, besloten we te vertrekken. We zouden iets verderop de route nog voldoende koffieadresjes tegen komen. 
We verlieten Vaals via een groot park en door een woonwijkje om vervolgens uit te komen op een groot vakantiepark van Landal. De route liep dwars door dat park. Nicky maakte van de gelegenheid gebruik om naar het toilet te gaan.
Na het park liepen we langs weilanden vol koeien en ander vee. Het eerste plaatsje dat we doorkruisten was Holset. Als plaatsje stelt het niks voor; een kerkje en wat huizen, maar ook een herberg die open was. In die herberg dronken we alsnog onze cappuccino en één van de lekkerste stukken vlaai die we ooit hebben gegeten. De combinatie van aardbei met rabarber bleek een gouden greep. Achteraf waren we blij dat ze ons in Vaals niet wilden helpen aan een bak cappuccino, anders hadden we dit adresje gemist.
Over goeie, meest verharde, wegen ging de route verder. Door de goede ondergrond schoten we goed op en we waren dan ook al vroeg in Vijlen. Daar ging het pad een eind steil omlaag om daarna weer geleidelijk te klimmen. Het was echter veel gemakkelijker lopen dan de dag ervoor. Wel jammer was dat de route niet door het plaatsje zelf ging, maar er om heen liep. We bleven dus langs weilanden en over buitenwegen lopen. Zonder enige moeite kwam we zo aan in het plaatsje Nijswiller. Daar ging het pad weer omhoog naar een soort van hoogvlakte, voor zover je daar in Nederland van kan spreken. Feit was dat het hoog was en er weinig bomen stonden. Onder een grote boom en bij één van de honderden kruisbeelden, lunchten we op een bankje. Dit keer waren het onze meegebrachte krentenbollen die we naar binnen werkten.
De route ging verder terwijl het pad iets daalde. Dat maakte het wandelen nog iets makkelijker. We kwamen nog aan een monument voor de gevallenen in de Tweede Wereldoorlog voorbij gelopen. Sowieso zijn er in deze omgeving diverse monumentjes die verwijzen naar verliezen die in deze oorlog gevallen zijn. Kennelijk is er zwaar gevochten in Zuid-Limburg. Via een gigantisch grote akker kwamen we aan in het plaatsje Wittem. Dat dorp is bekend vanwege een gigantisch groot klooster. In feite is het hele dorp niet heel veel meer dan dat klooster en een kasteeltje en natuurlijk wat kroegen. We zijn tenslotte in Limburg. Het klooster lieten we voor wat het was. We hebben sowieso geen aspiraties om monnik of non te worden en een rondleiding zou te lang duren. We waren hier om te lopen. Bij het kasteeltje keken we naar de koeien die er buiten in een grote weide rondliepen.
Na Wittem kwamen we in Gulpen terecht. Daar moesten we een paar steile trappen beklimmen om op de top van de Gulperberg uit te komen. Boven op die berg staat een gigantisch beeld van de maagd Maria die uitkijkt over het dorp. Vrijwilligers waren druk om Maria onkruidvrij te maken. De route liep vervolgens weer naar beneden, het dorp in waar onze auto braaf op ons stond te wachten.
Doordat de route van vandaag een stukje korter was, waren we ook een keer op tijd thuis. Wel zo fijn na twee lange wandeldagen.
We verlieten Vaals via een groot park en door een woonwijkje om vervolgens uit te komen op een groot vakantiepark van Landal. De route liep dwars door dat park. Nicky maakte van de gelegenheid gebruik om naar het toilet te gaan.
Na het park liepen we langs weilanden vol koeien en ander vee. Het eerste plaatsje dat we doorkruisten was Holset. Als plaatsje stelt het niks voor; een kerkje en wat huizen, maar ook een herberg die open was. In die herberg dronken we alsnog onze cappuccino en één van de lekkerste stukken vlaai die we ooit hebben gegeten. De combinatie van aardbei met rabarber bleek een gouden greep. Achteraf waren we blij dat ze ons in Vaals niet wilden helpen aan een bak cappuccino, anders hadden we dit adresje gemist.
Over goeie, meest verharde, wegen ging de route verder. Door de goede ondergrond schoten we goed op en we waren dan ook al vroeg in Vijlen. Daar ging het pad een eind steil omlaag om daarna weer geleidelijk te klimmen. Het was echter veel gemakkelijker lopen dan de dag ervoor. Wel jammer was dat de route niet door het plaatsje zelf ging, maar er om heen liep. We bleven dus langs weilanden en over buitenwegen lopen. Zonder enige moeite kwam we zo aan in het plaatsje Nijswiller. Daar ging het pad weer omhoog naar een soort van hoogvlakte, voor zover je daar in Nederland van kan spreken. Feit was dat het hoog was en er weinig bomen stonden. Onder een grote boom en bij één van de honderden kruisbeelden, lunchten we op een bankje. Dit keer waren het onze meegebrachte krentenbollen die we naar binnen werkten.
De route ging verder terwijl het pad iets daalde. Dat maakte het wandelen nog iets makkelijker. We kwamen nog aan een monument voor de gevallenen in de Tweede Wereldoorlog voorbij gelopen. Sowieso zijn er in deze omgeving diverse monumentjes die verwijzen naar verliezen die in deze oorlog gevallen zijn. Kennelijk is er zwaar gevochten in Zuid-Limburg. Via een gigantisch grote akker kwamen we aan in het plaatsje Wittem. Dat dorp is bekend vanwege een gigantisch groot klooster. In feite is het hele dorp niet heel veel meer dan dat klooster en een kasteeltje en natuurlijk wat kroegen. We zijn tenslotte in Limburg. Het klooster lieten we voor wat het was. We hebben sowieso geen aspiraties om monnik of non te worden en een rondleiding zou te lang duren. We waren hier om te lopen. Bij het kasteeltje keken we naar de koeien die er buiten in een grote weide rondliepen.
Na Wittem kwamen we in Gulpen terecht. Daar moesten we een paar steile trappen beklimmen om op de top van de Gulperberg uit te komen. Boven op die berg staat een gigantisch beeld van de maagd Maria die uitkijkt over het dorp. Vrijwilligers waren druk om Maria onkruidvrij te maken. De route liep vervolgens weer naar beneden, het dorp in waar onze auto braaf op ons stond te wachten.
Doordat de route van vandaag een stukje korter was, waren we ook een keer op tijd thuis. Wel zo fijn na twee lange wandeldagen.
Reacties