Change of plans

Begin februari boekten we onze rondreis door IJsland zoals je hebt kunnen lezen op dit blog. Daarna kwam de tijd van lekker inlezen en ons verheugen op dit avontuur dat we in augustus en september zouden gaan beleven in het land van vuur en ijs. En toen kwam Covid-19. Niks was meer zeker. Zowat alle landen gooiden hun grenzen dicht en lang dachten we dat we dit jaar niet naar IJsland zouden gaan. Groot was dan ook onze vreugde toen het in juni wat beter ging met de pandemie en IJsland z’n grenzen weer opende voor bezoekers uit andere landen. We moesten wel een coronatest ondergaan en er zou een app op onze telefoons moeten komen, maar dat vonden we allemaal prima; we konden ten slotte naar IJsland. Van het reisbureau kregen we de vouchers toegestuurd en we hadden zelfs al gereserveerde stoelen voor de heenvlucht.

En toen kwam in juli Covid-19 weer opzetten. Door de versoepelingen van de maatregelen en het negeren van de regels door heel veel mensen die alle corona-maatregelen beu waren of ze onzin vonden, laaide het virus weer op en kwamen er weer meer besmettingen. De “tweede golf” zat er aan te komen. Verschillende landen gooiden hun grenzen weer dicht of werden aangemerkt als “rode zone” en werden daarom verboden gebied. Wij dachten met IJsland goed te zitten omdat het eiland vrij weinig van de pandemie had geleden en we er behoorlijk geïsoleerd zaten. Toch zat het ons niet lekker en we begonnen er rekening mee te houden dat we toch niet naar dit prachtige land zouden kunnen afreizen. Het antwoord kwam op 17 augustus. Een belletje van de reisorganisator leerde ons dat IJsland bezoekers verplichtte om daar 5 dagen in quarantaine te gaan alvorens men het land mocht bereizen. Die 5 dagen wilden wij niet opgesloten zitten op een hotelkamer, en dus ging onze reis voor dit jaar niet door.
Het was flink schrikken en nog meer balen, maar snel herpakten we ons. De reis werd, met prijsgarantie, verplaatst naar volgend jaar en wij kwamen met een “Plan B”. We hadden al langer het plan om eens de Elfstedenroute te gaan wandelen en omdat die route in het “veilige" eigen land ligt, waren we er snel uit. Nauwelijks een kwartier na het vervelende telefoontje zaten we ieder achter onze eigen laptop en waren we druk om hotels en/of bed and breakfasts te zoeken in de etappeplaatsen van het 283 kilometer lange streekpad. Dat viel nog niet mee omdat we wel erg last-minute moesten boeken. Toch lukte het ons. Tot een heel eind in de avond waren we bezig maar rond een uur of half tien hadden we 15 overnachtingsplekken geregeld en konden we gaan nadenken over wat er allemaal mee ging in de rugzak. Gelukkig hebben we ervaring met de Camino, maar als elke gram telt, is het toch lastig en moeten er besluiten worden genomen.

Nog een weekje voordat we door Friesland gaan lopen. De paklijst is inmiddels gemaakt, en Ron moet nog twee diensten werken. Nu maar hopen op mooi weer want dat zal de vakantie maken of breken. We hebben er in ieder geval wel vreselijk veel zin in al zijn de uitgestrekte weilanden, meren en terpdorpjes heel wat anders dan de ruige kusten, watervallen en geisers van IJsland. Dat komt echter volgend jaar wel. Als Covid-19 zich gedeisd houdt.