Wandelen over het Noordzeestrand

Ondanks dat we op vakantie waren, stonden we toch vroeg op. We hadden namelijk heel wat plannen voor deze maandag. Eerst even ontbijten om een goede bodem te leggen voor alle activiteiten. Dat lukte prima met het uitgebreide ontbijtbuffet. De eetzaal gaf een mooi uitzicht over de haven en de zee en we deden dan ook lang over het ontbijt. Om half tien gingen we op pad. Het weer werkte prima mee. Er hingen wel wolken in de lucht maar het was droog en zeer regelmatig kwam de zon achter de wolken vandaan. Dan hadden we echt geen jas nodig. We begonnen ons tocht deze dag met weer een bezoek aan het dorpje. Nu de zon scheen, dachten we toch mooiere foto’s te kunnen maken. Daarna liepen we naar het zeeliedenmonument op de dijk. Het monument stelt een vrouw voor die wacht op haar man die op zee is. Het monument is opgericht voor alle op zee omgekomen eilanders. Het wad nabij het standbeeld was droog gevallen en een grote kolonie meeuwen was aan het foerageren. Dat leverde mooie plaatjes op. 

Met meer dan genoeg meeuwenfoto’s liepen we verder naar het noorden. We bekeken eerst nog even een duinmeertje met de vreemde naam Doodemanskisten waarna we van de harde weg af gingen, dwars door de uitgestrekte duinen, op weg naar het Noordzeestrand. We liepen door dichte struiken vol met rozebottels, kruisbessen en bramen. Het pad was wat drassig van de regen die in de voorgaande dagen was gevallen, maar het was goed te doen. Wat minder goed te doen was, was het beklimmen van de hoogste duin die er aan het strand staat. Die moesten we over om op het strand te komen en het was een hele toer. Dat kwam door het losse duinzand dat onder je voeten weggleed als je je voet neer zette. De beloning was er echter naar. Van boven op de duin konden we kilometers ver weg kijken over zowel het eiland als het strand en de Noordzee. Het strand was hier erg breed en er was verder helemaal niemand. We klommen van de duin naar beneden en begonnen aan onze tocht over het strand. Het was er niet makkelijk lopen. Af en toe was het zand lekker hard maar ook zakten we vaak tot aan onze enkels in het zand weg. We liepen ongeveer 5 kilometer over het strand en al die tijd kwamen we niemand tegen, of het moeten de meeuwen zijn die met veel herrie eten aan het zoeken waren. Op het water zagen we diverse vissersboten ook naar eten zoeken.

Op het terras van het enige strandtentje bij paal 8 dronken we wat voordat we het strand verlieten. We slenterden weer dwars door de duinen met daarin mooie duinvennetjes naar het plaatsje Midsland. Het was al twee uur geweest toen we daar op een heerlijk zonnig terras in een paar stoeltjes neer zakten voor een welverdiende lunch. Daarna bekeken we de hoofdstraat met z’n winkeltjes en cafeetjes. Het is allemaal wel wat toeristisch maar evengoed mooi. Bovendien viel het erg mee met het aantal toeristen. Wat dat betreft is half september een prima tijd voor een bezoek aan het eiland. Het weer is doorgaans prima, alle voorzieningen zijn nog open en het aantal toeristen valt reuze mee.

Nadat we Midsland voor deze dag hadden gezien, besloten we over de zeedijk naar West Terschelling terug te lopen. We moesten wel een eind omlopen om op die zeedijk terecht te komen. Dat vonden we echter geen probleem. Het was lekker weer en er viel genoeg te zien zoals de vele schapen en het prachtige wad wat op dit moment van de dag grotendeels was droog gevallen. De dijk was wel lang. Maar liefst negen kilometer zat er tussen Midsland en West Terschelling. Zo’n afstand is voor ons echter geen enkel probleem. Toen we om vijf uur weer terug op onze hotelkamer waren, hadden we meer dan 25 kilometer gelopen. Tijd dus voor een douche.

’s Avonds waren we weer in West Terschelling te vinden voor het diner. In restaurant Brandaris vonden we nog een vrij tafeltje in de verder bomvolle tent. Het was allemaal geen haute cuisine maar het smaakte ons goed. Toen we tegen negenen terug in het hotel waren, deden we niet veel meer. Een dag vol zon en inspanning had onze energie voor deze dag wel opgebruikt.