De eerste en zwaarste etappe

Vandaag was het de eerste echte wandeldag en meteen de allerzwaarste van de hele Camino. Vandaag moesten we 1200 m omhoog en 560 m omlaag lopen over een afstand van ongeveer 25 km. Na een simpel ontbijt in het hotel vertrokken we om 7.15 uur. Het was toen al lekker weer dus we konden in ons T-shirt lopen ondanks dat het buiten nog donker was. De route stond duidelijk aangegeven dus we waren het stadje zo uit. Zodra we het stadje uit waren begon de klim. Eerst nog licht omhoog maar na anderhalf uur wandelen moesten we steil omhoog. Het was meteen keihard werken en daarom keihard zweten. Al snel konden we onze T-shirts uitwringen. Niet alleen de steile weg, maar ook het ontbreken van een fatsoenlijk wegdek maakte het zwaar. We waren niet bepaald de enige op de route. We schatten dat we met ongeveer met 150 mensen op pad waren naar Roncesvalles en iedereen liep te hijgen als een paard.

Na 8 kilometer lopen kwamen we aan bij de albergue in Orisson. Hier rustten we wat en kochten we onze lunch, een baguette ham met kaas. Na de rust ging de weg wat minder steil omhoog en was het beter te doen. De zon was echter verdwenen en omdat we allebei een nat T-shirt hadden, deden we maar een extra truitje aan.
Langzaam veranderde het landschap in die zin dat de bomen verdwenen en er meer rotsen voor in de plaats kwamen. Onderweg kwamen we diverse herders met hun schapenkuddes tegen; altijd leuk voor een foto. Veel meer viel er op een gegeven moment ook niet te zien.
Na ongeveer 15 kilometer mistte het helemaal dicht en begon het wat te regenen. We deden daarom een tijdje onze poncho's aan. Dat was weer teveel zweten, dus die dingen gingen snel weer uit. Gelukkig verbeterde het weer ook.
Bij kilometer 20 waren we op het hoogste punt en vandaar uit ging het pad steil omlaag over een oneven pad met veel losse stenen. Vooral Nicky had het daar moeilijk mee. We deden dan ook lang over de laatste kilometers naar Roncesvalles.

Om kwart over drie waren we bij de refugio die gerund wordt door Nederlanders. Het was erg druk met mensen die wilden overnachten en we moesten meer als een kwartier wachten voordat we zelf ons bed, diner en stempel konden regelen. De refugio bleek helemaal verbouwd. Vroeger was het één grote slaapzaal. Nu zijn het mooie cabines waar je met vieren slaapt. Na een lekkere douche voelden we ons al weer een heel stuk beter en na een drankje helemaal. We konden er zelfs de was laten doen. Daar maakten we dankbaar gebruik van.
Daarna keken we wat rond in het gehuchtje. Vooral de kerk was erg mooi maar verder was er niet zo heel veel te zien. Om 19.00 uur hadden we in het restaurant voor ons pelgrimsmenu. Aan tafel hadden we prettig gezelschap van een Canadees koppel van wie de vrouw haar ouders uit Nederland kwamen. Judy sprak dan ook goed Nederlands. Het eten was helemaal niet zo geweldig maar voedzaam genoeg voor de etappe van morgen. De wijn daarentegen was heerlijk. Al voor negenen lagen we in bed, moe van het zware werk. Pelgrim zijn is nog niet zo eenvoudig.