Pieterpad, 7e etappe

Na een heerlijke nacht slaap waren we helemaal klaar voor etappe 7. Eerst hadden we echter nog een ontbijt te goed. Onze gastheren hadden ongelooflijk uit gepakt. Zelfs in een vijfsterren hotel hadden we niet zo'n uitgebreid ontbijt gezien. Alles was ook erg netjes opgemaakt en was kakelvers. Terwijl we gezellig kletsten met de andere gast, aten we allebei meer dan normaal. Nadat we voor ons verblijf hadden betaald,  was het precies tien uur en begonnen we aan de etappe die ons naar Coevorden zou brengen. Buiten scheen de zon en was de lucht strak blauw. Daarom hadden we onze jassen in onze rugzakjes gedaan. De bebouwde kom van Sleen lieten we al snel achter ons. Zo groot is het dorp namelijk niet. De route leidde ons vervolgens over een smal, modderig paadje langs een groot maïsveld en we waren al bang dat we weer de hele dag door de modder moesten ploeteren toen we toch weer op een verharde weg uitkwamen.

Het waren voornamelijk akkervelden die we zagen en af en toe liepen we parallel aan een watertje. Na weer een gruwelijk modderig stuk kwamen we gelukkig op een lange asfaltweg uit langs een vaart, het Oranjekanaal. Hier konden we lekker meters maken terwijl we keken naar de bootjes op het water.

Na de nodige kilometers langs akkers af kwamen we door wat gehuchtjes met kleurrijke namen als Holsloot en De Haar. In dat laatste plaatsje dronken we op een terrasje een cappuccino. Liepen we de vorige etappe voornamelijk door bossen, nu waren het één en al akkers wat de klok sloeg. Tegen de tijd dat we Coevorden naderden, betrok de lucht en niet zo'n beetje ook. Boven onze eindbestemming voor deze dag hingen donkere wolken waar een hoop regen uit viel. We hoopten dat we het droog zouden houden, maar dat was helaas niet het geval. Snel trokken we onze jassen aan. Gelukkig bleef de regen beperkt tot een paar minuten.

Voordat we Coevorden binnen liepen, kregen we het slechtste pad tot nu toe voor onze kiezen. Het mocht de naam pad eigenlijk niet eens hebben. Gedurende een paar honderd meter liepen we in de kletsnatte berm van een provinciale weg. Onze schoenen, die weer droog waren, waren ineens weer kletsnat. Langs het Stieltjeskanaal liepen we Coevorden in om vervolgens door een mooi park naar het centrum te lopen. Het centrum was op deze zondagmiddag erg saai. Alle winkels waren gesloten en het was er uitgestorven. We waren net bij het treinstation en daarmee aan het einde van deze etappe toen de hemelsluizen weer open gingen. In het boekje stond dat deze etappe 19 kilometer lang was, maar er stond ruim 21 kilometer op de smartphone van Ron.

De luifels van de winkels in het centrum boden enige bescherming tegen de regen en snel liepen we naar de markt van het stadje. Hier was gelukkig wel wat leven. We vonden er een mooi grand café waar we heerlijk hebben zitten lunchen. Alle calorieën die we hadden verbruikt tijdens de wandeling aten we er weer bij.

Het was tegen vieren toen we incheckten bij ons hotel in het centrum. De receptie was in het kasteel van Coevorden, de kamers zelf in een oud pakhuis daar tegenover. Van de vriendelijke receptioniste kregen we een gratis upgrade naar een deluxe kamer. We reserveerden meteen maar een tafeltje in het restaurant van het kasteel voor het diner. Onze deluxe kamer was inderdaad luxe. De grote ruimte met drie ramen had een open badkamer met regendouche en een tweepersoons ligbad. Aan de voeteneind van het grote bed stond een televisie op een standaard. Alles was luxe afgewerkt en hier konden we wel wennen.

Na  een verfrissende douche werd er wat geïnternet en was er tijd voor een dutje. Vanaf half acht waren we te vinden in het sjieke restaurant waar we een heerlijk driegangen diner wegwerkten. Zoals het in een sjiek restaurant betaamt zaten we er de hele avond. Tegen de tijd dat we uitgegeten waren was het bedtijd want de volgende etappe stond voor morgen op het programma.