Pieterpad, de eerste twee etappes

Vandaag de start van een helse onderneming; het lopen van het Pieterpad, althans de eerste twee etappes van dit pad dat in maar liefst 492 kilometers naar de Sint Pietersberg bij Maastricht loopt. Voor vandaag stonden er 29 kilometers op het programma; van Pieterburen naar het NS station in de stad Groningen. We stonden daarom maar op tijd op want we schatten dat we zo’n zes uur aan het lopen zouden zijn. Eerst ontbeten we in het hotel want zonder eten gaat lopen lastig. Om een uur of half negen liepen we vanuit ons hotel naar een P&R waar vandaan een bus ons in slechts 10 minuutjes naar het NS station in Groningen zou brengen en aldus geschiedde. We waren van plan om vanaf Groningen de trein naar Winsum te nemen, maar dat ging niet lukken want uitgerekend dit weekend waren er werkzaamheden aan het spoor en moesten we met een vervangende bus naar Winsum.

We moesten nog wel effe wachten op die bus want we waren wat vroeg in Groningen. Dat gaf echter niet want het was al lekker weer en we zaten buiten in het zonnetje op een stoepje. Ook in Winsum moesten we wachten op het busje dat ons naar Pieterburen moest brengen. Kennelijk is Pieterburen geen populaire bestemming want het was maar een klein busje dat bij het station kwam aanrijden en zelfs toen stapten er maar een man of vier in. Via metropolen als Den Andel en Westernieland werden we naar Pieterburen gereden. Daar aangekomen duurde het nog even voordat we de bus uit konden. We reisden met de OV-pas en de chauffeur moest de apparatuur om uit te checken resetten omdat die niet werkte. Toen na een paar minuten de apparatuur wel werkte, konden we beginnen aan de monstertocht. We waren al met al bijna twee uur onderweg geweest om hier te komen.

Voordat we begonnen met lopen moesten we natuurlijk even op de foto bij het monumentje voor het plaatselijke café waarop het beginpunt was gemarkeerd. Het was al warm toen we begonnen aan onze tocht maar door het zonnetje zag alles er wel vriendelijk uit. Het duurde niet lang voordat we Pieterburen achter ons hadden gelaten. Het is tenslotte ook maar een klein plaatsje. Meteen buiten het dorp liepen we door de leegte. Aan weerszijde van de weg waren graslanden en akkers en konden we kilometers ver weg kijken. De weg was wel drukker dan we hadden gehoopt. Regelmatig moesten we aan de kant als er weer eens een auto langs kwam rijden.

Na een paar kilometer kwamen we uit bij een fenomeen dat in Gronings zeldzaam is; een bos. Weer uit het bos liepen we zo het plaatsje Eenrum binnen. Daar waren we overigens ook zo weer uit. De dorpjes zien er best leuk uit maar zijn vooral klein. Voor het kerkje werd de camera uit het tasje genomen.

In Mensingeweer liepen we voorbij aan een mooie molen voordat we het piepkleine dorp weer uitliepen. Nu liepen we parallel aan de Mensingeweersterloopdiep, een kanaal dat uitmondt in het Winsummerdiep. We liepen door een wijds landschap en er was geen schaduw waardoor het behoorlijk warm was. Hoewel de route goed werd aangegeven, in zowel het boekje als door middel van merktekens op verkeersborden en zo, liepen we in Winsum toch eventjes verkeerd. Meteen werden we door een vriendelijke bewoner van die plaats terug geroepen en weer op het juiste pad gezet. Het viel ons sowieso op dat de mensen erg vriendelijk waren. Bijna iedereen die we tegemoet liepen, groette ons. In de Hoofdstraat van Winsum kochten we bij een bakker een puddingbroodje dat we voor de zaak op aten. In het centrum van het plaatsje eindigde de eerste van de 26 etappes.

We gingen meteen door met de tweede etappe. Die voerde ons langs een kanaaltje waaraan mooie huizen lagen waarvan de bewoners bijna allemaal een mooie boot in het water hadden liggen. Weer buiten Winsum liepen we voor het eerst op een onverhard pad. We moesten over een  hek klimmen en liepen door een weiland met daarin koeien en paarden. Eenmaal op de harde weg werd het lopen wat minder prettig. De weg was druk en regelmatig moesten we de berm in als er zowel verkeer ons tegemoet als achterop kwam rijden. Eén klootzak van een chauffeur reed Ron bijna van z’n sokken omdat de lul weigerde wat naar links te gaan. Een wel gemeende middelvinger kreeg de man als dank voor z’n kamikaze-actie. Behalve druk was de weg tussen Winsum en Garnwerd ook best wel saai. We waren dan ook blij toen we in Garnwerd aan kwamen. Dit plaatsje zag er leuk uit. Het is een terpdorp en de kleine huisjes staan aan smalle sfeervolle straatjes. Met een auto door het dorp rijden is nauwelijks te doen.

Het stuk van Garnwerd naar Oostum bestond ook uit een lange rechte, saaie weg waarover veel te veel verkeer reed naar onze zin. Bij het kerkje in Oostum pauzeerden we. Het bouwwerkje dateert uit de 13e eeuw en is gebouwd op een zogenaamde wierde, een verhoging. Na Oostum verlieten we de drukke weg en was het beter wandelen op een fietspad dwars door een weiland vol met koeien. Ook aan de andere kant van het Van Starkenborghkanaal was het prima lopen hoewel we langzaam wel genoeg hadden van de lange rechte wegen met alleen weilanden aan weerszijden.

Tegen vieren liepen we de stad Groningen binnen en werd het lopen weer wat interessanter. In het fraaie Noorderplantsoen rustten we even en aten wat voordat we verder gingen, dwars door het drukke Groningse centrum. Door het fraaie weer waren veel mensen op de been en zaten de terrassen goed vol. Daar wilden wij echter geen tijd voor nemen. Ons doel was het NS station waar we onszelf een frapuccino bij Starbucks hadden beloofd als we daar aan kwamen.

Om kwart over vijf konden we de GPS uitzetten en zat ook de tweede etappe van het Pieterpad erop. Vervolgens genoten we van ons welverdiende drankje bij Starbucks en namen daarna de bus weer naar Haren.

Na een lekkere douche waren we weer helemaal hersteld en dineerden in het restaurant van het hotel. Daar ging het niet helemaal zoals we dat ons hadden gewenst. We moesten bijna een uur op ons eten wachten en moesten lijdzaam toezien hoe mensen die veel later dan wij binnen kwamen veel sneller hun eten kregen dan wij. Een klacht van Ron bij de ober werkte en konden we de bestelde biefstuk en de spareribs eindelijk naar binnen werken.

Morgen gaan we op pad voor de derde etappe die ons in 21 kilometers van het station in Groningen naar Zuidlaren moet brengen. We hebben er nu al zin in.