Bourtange

Vijf dagen vrij van het werk schreeuwt om een lang weekend weg. Nicky was nog nooit in de stad Groningen geweest en daarom was de beslissing al snel gemaakt om af te reizen naar het hoge noorden. Maar hoewel de stad erg leuk is, een lang weekend wilden wij er niet doorbrengen, dus werd er hard nagedacht wat we nog meer konden doen en zien in dit deel van Nederland. En ineens was er het idee; we zouden wel eens een aanvang kunnen maken met het lopen van het Lange Afstand Wandelpad nummer 9, beter bekend als het Pieterpad. Tussen Pieterburen in Groningen en de Pietersberg in zuid Limburg liggen 492 kilometers. 26 Etappes vormen dit bekendste LAW in Nederland. We besloten de eerste drie etappes van het Pieterpad te gaan lopen waarmee we de provincie Groningen  van noord naar zuid zouden doorkruisen tot in Drenthe. Driftig werd op internet gezocht naar een strategisch gelegen hotel waar vandaan we met het openbaar vervoer naar de startplaatsen konden reizen en weer terug naar het hotel aan het einde van een etappe. Dat werd uiteindelijk het Postillion hotel in Haren, vlak onder de stad Groningen. We boekten daar drie nachten.

We wilden echter niet alleen maar gaan wandelen. Eén dag reserveerden we voor de stad Groningen. Voor de eerste dag, waar we pas na drie uur in het hotel konden inchecken, vond Nicky het vestingstadje Bourtange in de boeken.

In de dagen voorafgaande aan ons lang weekendje weg had het in Nederland ontzettend hard en veel geregend maar de vooruitzichten waren nu prima. Vanaf Hemelvaartsdag zou het droog worden en de zon werd zelfs beloofd door de weermensen op televisie. Dat viel aanvankelijk erg tegen. De eerste kilometers hielden we het nog droog maar nog voordat we Brabant hadden verlaten regende het en het bleef regenen tot ver boven Zwolle. Gelukkig werd het stilaan droog. Vlakbij Oosterhesselen in Drenthe pauzeerden we en dronken een beker cappuccino voor we verder reden.

Op ons navigatiesysteem hadden we de snelste route naar Bourtange ingegeven en die leidde ons, tot onze verrassing, een stuk door Duitsland. Daar misten we een afslag waardoor we 10 kilometer om moesten rijden waardoor we meer dan 300 kilometer hadden gereden voordat we onze auto parkeerden op een parkeerplaats, net buiten het bekende vestingstadje. We kochten bij het informatiecentrum ieder een kaartje voor 6 euro om in het stadje ook de daar aanwezige musea te kunnen bezoeken.

Bourtange is een vestingstad die in de jaren 60 en 70 helemaal gerestaureerd is waardoor het stadje er nu net zo uitziet als in 1742, het jaar waarop de oorspronkelijk vesting op z’n hoogtepunt was. Inmiddels was de zon gaan schijnen en al meteen waren we verbaasd over de schoonheid van de vesting. Alles was perfect gerestaureerd en bijzonder goed onderhouden. De vesting is gebouwd als een vijfpuntige ster waar omheen brede grachten zijn gegraven. Hoge wallen moesten de vijand buiten houden. Nadat Bourtange in 1851 z’n functie als vesting had verloren, was het verval begonnen en begin jaren 60 was er van de verdedigingswallen niks meer over. Echter men had een prachtklus geklaard en alles was weer in oude staat hersteld.

Veel mensen hadden deze dag hetzelfde idee als wij gehad en het was dan ook druk. Eenmaal binnen de poorten van de vesting bezochten we eerst een kleine synagoge die ook een klein museumpje herbergde. Daarna liepen we door naar het centrale plein waar het erg gezellig was en waar het er inderdaad leek alsof je in de 18e eeuw was beland. Oude pandjes stonden in een cirkel rondom het plein waar grote lindebomen voor de schaduw zorgden. Het enige moderne op het plein waren de terrasjes waar veel mensen zaten te genieten van een drankje. Wij vonden het nog een beetje fris en gingen bij een eetcafé naar binnen. Daar bestelden we een lunch. Een omelet voor Nicky en een broodje tonijnsalade voor Ron.

Tegen een uur of drie werd het erg druk op het plein. Vanwege Hemelvaartsdag kwamen de lokale re-enacters in actie. Verkleed als soldaten uit de 18e eeuw kwamen ze opdraven en kregen we een demonstratie te zien van het bedienen en afvuren van een musketgeweer en het afschieten van een kanon. Beide zaken hadden heel wat voeten in aarde maar zorgde wel voor erg mooie plaatjes. We maakten dan ook veel foto’s.

Na de demonstratie slenterden we door de smalle straatjes van Bourtange. We genoten van het stadje en waren er veel langer dan gepland. Tegen de tijd dat we vonden dat we het wel hadden gezien was het ook hoog tijd om naar Haren te rijden naar ons hotel. Daar kwamen tegen een uur of zes aan. Het inchecken had heel wat voeten in aarde. Aan de receptie van het hotel stond welgeteld 1 persoon en die was erg druk met het beantwoorden van allerlei telefoontjes. Dat er vier gezelschappen wilden inchecken en stonden te wachten deerde hem kennelijk niet. Het duurde dan ook even voordat we de sleutel kregen van onze kamer. Die was op zich prima maar het stonk er gruwelijk. Er hing een gruwelijke rioollucht. Door het raam wagen wijd open te zetten werd het er dragelijker.

Lang waren we niet op de kamer want we hadden ondertussen weer zin in eten en daarom liepen we naar het centrum van de stad en vonden daar een leuk restaurantje waar we voor weinig geld prima aten. ’s Avonds waren we bezig met het uitzoeken van de gemaakte foto’s en gingen op tijd slapen want de volgende dag stonden de eerste twee etappes van het Pieterpad op het programma en voor zoiets moet je fit zijn.