Wandeldag 12. Van Cruses naar Santiago de Compostela
Na een warme, maar prima nacht slaap, werden we tegen half acht wakker. Alle anderen waren toen al aan het rommelen. Ook deze keer zat het ontbijt bij de prijs van de overnachting inbegrepen. En voor het eerst was er meer dan alleen toast en jam. We konden zelfs sinaasappelen uitpersen, wat we dan ook deden. Toen we om tien voor half negen vertrokken was het buiten mistig. Wij maar hopen dat die snel zou optrekken.
Gedurende de eerste twee uren van deze etappe liepen we nagenoeg alleen. Wat een opluchting was dat. We hadden echt een hekel gekregen aan de drukte van de laatste dagen. We liepen alleen omdat we gisteren waren doorgelopen en nu voor op de rest lagen. We wilden ergens koffie gaan drinken, maar dat lukte niet. De route liep voornamelijk door bos en daardoor kwamen we geen barretjes tegen. Toen we een barretje tegen kwamen, hadden ze daar alleen automaten-koffie. We liepen daarom maar mooi door.
Hoewel niet erg steil, bleef de route deze dag maar stijgen. We moesten dan ook van amper 25 meter boven zeeniveau naar bijna driehonderd. Pas toen we in de plaats Milladoiro aan kwamen, vonden we een terras waar verse koffie werd geserveerd. Uiteraard lasten we hier een pauze in. Terwijl we onze café con leche dronken, raakten we aan de praat met een Canadees echtpaar. De man had exact dezelfde camera als Ron en dat was voer voor een gesprek.
Na de pauze ging de route verder en eindelijk ook wat naar beneden en voor het eerst brak de zon door. Eerst haalden wij de Canadezen in en, toen wij wat stonden te fotograferen, haalden zij ons weer in. Ron kreeg toen een houder voor zijn camera van de man. Die had hij toch niet nodig omdat hij zijn camera altijd in z’n hand vasthield. Ron kon de houder goed gebruiken en was er erg blij mee. Toch mooi dat mensen zoiets doen.
Toen we in Santiago waren aangekomen, moesten we nog twee en een halve kilometer langs een drukke weg lopen voordat we in het centrum waren. Daar kon je letterlijk over de hoofden lopen, zo druk was het er. We moesten ons echt een weg banen om op het plein voor de kathedraal te komen. Maar om iets over half één was het dan zo ver en zat onze Camino Portugues erop. Natuurlijk moest dit moment worden vastgelegd op de foto. We maakten een soortgelijke foto als 6 jaar geleden toen we de Camino Frances hadden gelopen.
Na de foto momentjes liepen we naar het kantoor van de pelgrimsorganisatie om daar onze Compostela op te halen. Daar was het druk, maar omdat je buiten op straat, via je smartphone, al alle gegevens moest opgeven, viel de wachttijd binnen wel mee. Binnen een half uur stonden we weer buiten met het felbegeerde papiertje en uiteraard een laatste stempel in ons pelgrimspaspoort.
Nu was het tijd voor de lunch. We vonden een tafeltje op een terras, maar dat was alleen bestemd voor een groep van vier mensen, dus vertrokken we maar weer. Even verderop waren ze vriendelijker en konden we wel terecht. We aten er een prima warme maaltijd met een lekker wijntje voor een hele redelijke prijs.
Daarna gingen we op zoek naar ons hotel. Bleek dat dat hotel pal achter het terras waar we hadden zitten eten lag. Hoewel hotel Montes slechts twee sterren heeft, kregen we een fantastisch mooie kamer die absoluut niet had misstaan in een viersterren hotel. Vanaf ons balkon hadden we zelfs zicht op de kathedraal.
Nadat we gedoucht waren, gingen we rondlopen door de stad. Op het plein voor de kathedraal kwamen we nog vier bekenden van de route tegen. Met de nodige knuffels en verhalen feliciteerden we elkaar met onze prestaties en namen daarna afscheid van elkaar. Vervolgens gingen we op zoek naar een eventueel souveniertje. Dat vonden we nog niet zo snel omdat alles op elkaar leek. Wel vonden we een supermarktje waar we wat inkopen deden voor deze en morgenavond.
De inkopen werden op de hotelkamer afgezet en we gingen weer opnieuw op pad voor een souveniertje. Nu vonden we in een klein winkeltje een handgemaakt bronzen beeldje van de heilige Jacobus. Het beeldje was prachtig gedetailleerd maar wel wel erg prijzig. Toch kochten we het. Daarna gingen we wat drinken op een terras waar ze wel erg Nederlandse prijzen hanteerden. Het bleef daarom bij één drankje.
‘s Avonds hielden we het rustig. We aten wat op de kamer, ruimden onze spullen op en kwamen bij van twaalf dagen wandelen met een flinke rugzak.
Gedurende de eerste twee uren van deze etappe liepen we nagenoeg alleen. Wat een opluchting was dat. We hadden echt een hekel gekregen aan de drukte van de laatste dagen. We liepen alleen omdat we gisteren waren doorgelopen en nu voor op de rest lagen. We wilden ergens koffie gaan drinken, maar dat lukte niet. De route liep voornamelijk door bos en daardoor kwamen we geen barretjes tegen. Toen we een barretje tegen kwamen, hadden ze daar alleen automaten-koffie. We liepen daarom maar mooi door.
Hoewel niet erg steil, bleef de route deze dag maar stijgen. We moesten dan ook van amper 25 meter boven zeeniveau naar bijna driehonderd. Pas toen we in de plaats Milladoiro aan kwamen, vonden we een terras waar verse koffie werd geserveerd. Uiteraard lasten we hier een pauze in. Terwijl we onze café con leche dronken, raakten we aan de praat met een Canadees echtpaar. De man had exact dezelfde camera als Ron en dat was voer voor een gesprek.
Na de pauze ging de route verder en eindelijk ook wat naar beneden en voor het eerst brak de zon door. Eerst haalden wij de Canadezen in en, toen wij wat stonden te fotograferen, haalden zij ons weer in. Ron kreeg toen een houder voor zijn camera van de man. Die had hij toch niet nodig omdat hij zijn camera altijd in z’n hand vasthield. Ron kon de houder goed gebruiken en was er erg blij mee. Toch mooi dat mensen zoiets doen.
Toen we in Santiago waren aangekomen, moesten we nog twee en een halve kilometer langs een drukke weg lopen voordat we in het centrum waren. Daar kon je letterlijk over de hoofden lopen, zo druk was het er. We moesten ons echt een weg banen om op het plein voor de kathedraal te komen. Maar om iets over half één was het dan zo ver en zat onze Camino Portugues erop. Natuurlijk moest dit moment worden vastgelegd op de foto. We maakten een soortgelijke foto als 6 jaar geleden toen we de Camino Frances hadden gelopen.
Na de foto momentjes liepen we naar het kantoor van de pelgrimsorganisatie om daar onze Compostela op te halen. Daar was het druk, maar omdat je buiten op straat, via je smartphone, al alle gegevens moest opgeven, viel de wachttijd binnen wel mee. Binnen een half uur stonden we weer buiten met het felbegeerde papiertje en uiteraard een laatste stempel in ons pelgrimspaspoort.
Nu was het tijd voor de lunch. We vonden een tafeltje op een terras, maar dat was alleen bestemd voor een groep van vier mensen, dus vertrokken we maar weer. Even verderop waren ze vriendelijker en konden we wel terecht. We aten er een prima warme maaltijd met een lekker wijntje voor een hele redelijke prijs.
Daarna gingen we op zoek naar ons hotel. Bleek dat dat hotel pal achter het terras waar we hadden zitten eten lag. Hoewel hotel Montes slechts twee sterren heeft, kregen we een fantastisch mooie kamer die absoluut niet had misstaan in een viersterren hotel. Vanaf ons balkon hadden we zelfs zicht op de kathedraal.
Nadat we gedoucht waren, gingen we rondlopen door de stad. Op het plein voor de kathedraal kwamen we nog vier bekenden van de route tegen. Met de nodige knuffels en verhalen feliciteerden we elkaar met onze prestaties en namen daarna afscheid van elkaar. Vervolgens gingen we op zoek naar een eventueel souveniertje. Dat vonden we nog niet zo snel omdat alles op elkaar leek. Wel vonden we een supermarktje waar we wat inkopen deden voor deze en morgenavond.
De inkopen werden op de hotelkamer afgezet en we gingen weer opnieuw op pad voor een souveniertje. Nu vonden we in een klein winkeltje een handgemaakt bronzen beeldje van de heilige Jacobus. Het beeldje was prachtig gedetailleerd maar wel wel erg prijzig. Toch kochten we het. Daarna gingen we wat drinken op een terras waar ze wel erg Nederlandse prijzen hanteerden. Het bleef daarom bij één drankje.
‘s Avonds hielden we het rustig. We aten wat op de kamer, ruimden onze spullen op en kwamen bij van twaalf dagen wandelen met een flinke rugzak.
Reacties