Waddinxveen en de molens bij Kinderdijk
Alweer de laatste dag van ons weekendje weg. Na het opstaan haalden we ons ontbijt weer op in het restaurant en namen alles mee naar onze kamer waar we rustig ontbeten. Wat extra beleg en wat fruit zorgden ervoor dat we ook vanmiddag nog wat te eten hadden.
In de jaren tachtig heeft Ron vier jaar lang in Waddinxveen gewoond en gewerkt. Omdat we vanuit Alphen aan den Rijn in no time in Waddinxveen konden zijn, besloten we er nog eens een kijkje te nemen. Het was tenslotte zo’n 30 jaar geleden dat Ron daar was geweest. We waren wel nieuwsgierig hoe het dorp zich in al die jaren ontwikkeld had. Destijds was het een saai en lelijk dorp. Was er iets verbeterd?
Op het eerste gezicht niet. Toen we via de hefbrug het dorp binnenreden zagen we diverse open plekken in de bebouwing. Vroeger hadden daar gebouwen gestaan. Nu was het braakliggend terrein. Wat vroeger een klein winkelcentrum was geweest, was nu een enkel rijtje winkelpanden tegenover een kale vlakte. Toch was er wel wat verbeterd. Zo kwamen we uit bij een groot nieuw uitziend winkelcentrum. Niet midden in het dorp, maar meer aan de rand er van.
Zonder problemen vonden we het appartementje waar Ron had gewoond en ook het oude pand waar hij gewerkt had stond er nog. Al had het een verfje gekregen en zat er een ander bedrijf in. We reden nog wat door het dorp maar moesten constateren dat het nog steeds een onaantrekkelijk oord is om in te wonen. Maar het was wel leuk om het weer eens gezien te hebben.
Van Waddinxveen reden we naar Krimpen aan de Lek. Daar zette een pontje ons over de Lek en kwamen we uit in Kinderdijk. Inderdaad dat dorp met al die molens. We gingen toeristje spelen in eigen land. Op het internet hadden we een gratis parkeerplek gevonden en daar lieten we de auto achter. Te voet liepen we naar het werelderfgoed dat de molens in Kinderdijk is. Het was er niet druk, maar toch waren er wel wat toeristen. Vanwege de lockdown kon je de molens niet van binnen bekijken, maar wij kwamen er sowieso alleen voor de wandeling langs al die molens. Ondanks dat het zwaar bewolkt was, konden we toch mooie foto’s maken.
We liepen het pad langs die molens op en neer en dronken na afloop nog een cappuccino bij het cafeetje dat heel slim een meeneempunt had ingericht. Ze deden zo te zien ook goeie zaken.
Weer terug bij de auto aten we onze laatste broodjes op en reden toen terug naar huis. Daarmee kwam er een einde aan een leuk uitje ondanks de pandemie en alle beperkingen die daarbij zitten.
In de jaren tachtig heeft Ron vier jaar lang in Waddinxveen gewoond en gewerkt. Omdat we vanuit Alphen aan den Rijn in no time in Waddinxveen konden zijn, besloten we er nog eens een kijkje te nemen. Het was tenslotte zo’n 30 jaar geleden dat Ron daar was geweest. We waren wel nieuwsgierig hoe het dorp zich in al die jaren ontwikkeld had. Destijds was het een saai en lelijk dorp. Was er iets verbeterd?
Op het eerste gezicht niet. Toen we via de hefbrug het dorp binnenreden zagen we diverse open plekken in de bebouwing. Vroeger hadden daar gebouwen gestaan. Nu was het braakliggend terrein. Wat vroeger een klein winkelcentrum was geweest, was nu een enkel rijtje winkelpanden tegenover een kale vlakte. Toch was er wel wat verbeterd. Zo kwamen we uit bij een groot nieuw uitziend winkelcentrum. Niet midden in het dorp, maar meer aan de rand er van.
Zonder problemen vonden we het appartementje waar Ron had gewoond en ook het oude pand waar hij gewerkt had stond er nog. Al had het een verfje gekregen en zat er een ander bedrijf in. We reden nog wat door het dorp maar moesten constateren dat het nog steeds een onaantrekkelijk oord is om in te wonen. Maar het was wel leuk om het weer eens gezien te hebben.
Van Waddinxveen reden we naar Krimpen aan de Lek. Daar zette een pontje ons over de Lek en kwamen we uit in Kinderdijk. Inderdaad dat dorp met al die molens. We gingen toeristje spelen in eigen land. Op het internet hadden we een gratis parkeerplek gevonden en daar lieten we de auto achter. Te voet liepen we naar het werelderfgoed dat de molens in Kinderdijk is. Het was er niet druk, maar toch waren er wel wat toeristen. Vanwege de lockdown kon je de molens niet van binnen bekijken, maar wij kwamen er sowieso alleen voor de wandeling langs al die molens. Ondanks dat het zwaar bewolkt was, konden we toch mooie foto’s maken.
We liepen het pad langs die molens op en neer en dronken na afloop nog een cappuccino bij het cafeetje dat heel slim een meeneempunt had ingericht. Ze deden zo te zien ook goeie zaken.
Weer terug bij de auto aten we onze laatste broodjes op en reden toen terug naar huis. Daarmee kwam er een einde aan een leuk uitje ondanks de pandemie en alle beperkingen die daarbij zitten.
Reacties