Naar Vlieland tijdens de lockdown
Al meer dan een jaar hebben we te maken met de maatregelen die getroffen zijn om het coronavirus binnen de perken te houden. Al meer dan een jaar zijn onze vrijheden en mogelijkheden behoorlijk beperkt. Niks geen reizen naar het buitenland. Niks geen bezoekjes aan restaurants of musea. Omdat we het beu waren om elkaar elk weekend aan te kijken en ons af te vragen wat we allemaal zou kunnen gaan doen, wat steeds neer kwam op een eindje wandelen, besloten we toch maar eens een lang weekend weg te boeken. Ook al wisten we dat zo’n weekendje er anders uit zou zien dan voor COVID-19.
Nicky vond een prima aanbieding van een hotel op Vlieland. Drie nachten voor de prijs van twee. We waren allebei nog nooit op Vlieland geweest. Het is het enige bewoonde Waddeneiland waar we nog nooit waren. Op de site van het hotel lazen we dat er wel ontbijt werd geserveerd en we voor de diners een beroep konden doen op diverse restaurants op het eiland die bij het hotel maaltijden bezorgden. Eten was dus geen probleem. Een drankje ook niet want dat konden we gewoon meenemen van huis. Overdag zouden we ons gemakkelijk een paar dagen kunnen vermaken met de natuur en de stranden op het eiland. We hadden dus snel geboekt.
Nicky vond een prima aanbieding van een hotel op Vlieland. Drie nachten voor de prijs van twee. We waren allebei nog nooit op Vlieland geweest. Het is het enige bewoonde Waddeneiland waar we nog nooit waren. Op de site van het hotel lazen we dat er wel ontbijt werd geserveerd en we voor de diners een beroep konden doen op diverse restaurants op het eiland die bij het hotel maaltijden bezorgden. Eten was dus geen probleem. Een drankje ook niet want dat konden we gewoon meenemen van huis. Overdag zouden we ons gemakkelijk een paar dagen kunnen vermaken met de natuur en de stranden op het eiland. We hadden dus snel geboekt.
Voorafgaand aan dit weekendje was het de hele week lang gruwelijk hondenweer. Elke dag viel de regen met bakken uit de lucht en we vreesden het ergste voor ons verblijf op Vlieland. Omdat daar alles gesloten was, moesten we ons de hele dag buiten zien te vermaken. En met dat baggerweer zou dat weinig plezierig worden. We waren dan ook aangenaam verrast dat het weer een dag voor ons vertrek tekenen van verbetering vertoonde. Deze morgen stond er een heerlijk zonnetje aan een bijna wolkenloze hemel. Met een noordenwind was het niet warmer dan 7 graden, maar daar heb je jassen voor.
Met de auto waren we in ruim twee en een half uur in Harlingen. Daar parkeerden we de voiture op een grote parkeerplaats vlakbij de bootterminal. Om iets over tweeën vertrokken we uit de haven voor de anderhalf uur durende overtocht. We zaten aanvankelijk op de dek maar dat was toch wel wat frisjes. Daarom gingen we maar naar binnen om koffie te drinken. Toch konden we het niet laten om weer naar buiten te gaan. Daar was tenslotte toch meer te zien, zeker toen we Vlieland naderden.
Om iets over half vier zetten we voet op het eiland en hadden we officieel alle Waddeneilanden betreden. We pikten onze tas uit de bagagewagen en liepen door de Dorpstraat, de centrale straat met alle winkeltjes, van het enige dorp op het eiland. Het was er druk, ondanks alle beperkingen. Het verbaasde ons sowieso dat het zo druk was op de boot. Kennelijk waren heel wat andere mensen het ook beu om thuis te blijven zitten.
Inchecken bij hotel Doniastate was een aparte ervaring. Slechts één koppel mocht tegelijk de lobby in. De anderen moesten buiten blijven wachten. Dit natuurlijk om besmetting te voorkomen. Er waren echter drie koppels voor ons en inchecken had heel wat voeten in aarde. Daarom stonden we geruime tijd buiten. Maar goed dat het weer prima was. Nadat we onze tassen op de kamer hadden neergezet, liepen we het dorp weer in. Dit keer om wat spullen te kopen voor de lunch van morgen. Bij de Coop, één van de twee supermarktjes op het eiland, mocht eigenlijk maar één van ons tweeën naar binnen, maar we deden alsof we niet bij elkaar hoorden en gingen toch samen kijken wat we konden vinden voor de lunch. Het werden witte broodjes met worst of kaas.
Met de auto waren we in ruim twee en een half uur in Harlingen. Daar parkeerden we de voiture op een grote parkeerplaats vlakbij de bootterminal. Om iets over tweeën vertrokken we uit de haven voor de anderhalf uur durende overtocht. We zaten aanvankelijk op de dek maar dat was toch wel wat frisjes. Daarom gingen we maar naar binnen om koffie te drinken. Toch konden we het niet laten om weer naar buiten te gaan. Daar was tenslotte toch meer te zien, zeker toen we Vlieland naderden.
Om iets over half vier zetten we voet op het eiland en hadden we officieel alle Waddeneilanden betreden. We pikten onze tas uit de bagagewagen en liepen door de Dorpstraat, de centrale straat met alle winkeltjes, van het enige dorp op het eiland. Het was er druk, ondanks alle beperkingen. Het verbaasde ons sowieso dat het zo druk was op de boot. Kennelijk waren heel wat andere mensen het ook beu om thuis te blijven zitten.
Inchecken bij hotel Doniastate was een aparte ervaring. Slechts één koppel mocht tegelijk de lobby in. De anderen moesten buiten blijven wachten. Dit natuurlijk om besmetting te voorkomen. Er waren echter drie koppels voor ons en inchecken had heel wat voeten in aarde. Daarom stonden we geruime tijd buiten. Maar goed dat het weer prima was. Nadat we onze tassen op de kamer hadden neergezet, liepen we het dorp weer in. Dit keer om wat spullen te kopen voor de lunch van morgen. Bij de Coop, één van de twee supermarktjes op het eiland, mocht eigenlijk maar één van ons tweeën naar binnen, maar we deden alsof we niet bij elkaar hoorden en gingen toch samen kijken wat we konden vinden voor de lunch. Het werden witte broodjes met worst of kaas.
Omdat het nog te vroeg was om terug naar het hotel te gaan, liepen we naar de Waddendijk. Het was er prachtig. De zon stond laag en scheen een warme kleur strijklicht over het eiland. Dat leverde prachtige foto’s en videobeelden op. Jammer dat de video-app op een verkeerde resolutie stond en de videobeelden onbruikbaar waren voor YouTube. Gruwelijk balen. Toch heb ik de beelden in een filmpje gezet. Dat filmpje kun je hier boven bekijken.
Tijdens de wandeling belde Ron naar een restaurant met bezorgservice en bestelde twee pizza’s die in het hotel afgeleverd zouden worden. Voor het diner had men in het hotel hotelkamers ingericht als dinerlokatie. Er stond een gedekt tafeltje met gedempt licht en het zag er allemaal best goed uit. Jammer natuurlijk dat je met z’n tweeën moest eten in één ruimte, maar gezien de hele Coronashit, was dit helemaal nog geen slechte oplossing. Wij genoten in ieder geval van een prima pizza en waren daarna op onze hotelkamer te vinden. Als de komende dagen ook zo gaan verlopen, dan kun je prima weg in deze lockdown tijden.
Tijdens de wandeling belde Ron naar een restaurant met bezorgservice en bestelde twee pizza’s die in het hotel afgeleverd zouden worden. Voor het diner had men in het hotel hotelkamers ingericht als dinerlokatie. Er stond een gedekt tafeltje met gedempt licht en het zag er allemaal best goed uit. Jammer natuurlijk dat je met z’n tweeën moest eten in één ruimte, maar gezien de hele Coronashit, was dit helemaal nog geen slechte oplossing. Wij genoten in ieder geval van een prima pizza en waren daarna op onze hotelkamer te vinden. Als de komende dagen ook zo gaan verlopen, dan kun je prima weg in deze lockdown tijden.
Reacties