La Primavera, laatste etappe

Toen we deze morgen wakker werden hadden we een beetje een tegenvaller. Buiten hoorden we het al rommelen en toen we uit raam keken zagen we hele donkere wolken aan de hemel. Niet veel later begon het te regenen. Ook na het ontbijt regende het nog en daardoor zat niks anders op dan onze regenjas aan te trekken en door de regen naar de startplaats te lopen. Daar stond iedereen zielig opeengepakt onder een paar tenten om zo min mogelijk nat te worden. Vurig hoopten we dat het niet zo de hele dag zou blijven. Toen het negen uur was en we vertrokken voor de laatste etappe van deze vierdaagse regende het nog steeds. Echter even later werd het droog en al snel kon de regenjas uit. Deze dag liepen we dezelfde route als op dag twee naar es Capdellà. We zaten vrij vooraan in de groep van lopers en daardoor konden we lekker doorlopen. We waren dan ook in minder dan een uur in es Capdellà. Hier gingen veel lopers een cafeetje binnen voor een kop koffie of iets anders maar wij besloten door te lopen. Het weer werd steeds beter en het pad steeds slechter. Na een dikke 9 km kwamen we uit bij een oude Spaanse boerderij, een finca. Hier was de enige rustpost van deze etappe. Leuk waren de loslopende varkens die we hier tegen kwamen. Ook mooi was de finca zelf. Deze was gerestaureerd en we konden zien hoe hier vroeger olijfolie werd geperst.

Minder mooi was de route terug naar de finish. Deze was namelijk dezelfde als de heenweg. De organisatie had geen vergunning kunnen krijgen om de route anders te laten lopen. Vergunningen zijn best wel een dingetje in Spanje en de naburige gemeente had kennelijk geen trek in 700 wandelaars door hun gebied. Wel leek de terugtocht langer te duren dan de heentocht, met name het laatste stuk naar Paguera toe. We hadden kennelijk toch goed doorgelopen want om tien voor één arriveerden we bij de finish. Hier kregen we onze welverdiende medaille. Ron had kennelijk zo goed zijn best gedaan dat hij er niet één maar twee kreeg. De medailles hadden aan elkaar geplakt gezeten en daarom had het meisje niet gezien dat ze er twee om Ron z’n nek hing. 

Daarna was het tijd voor een welverdiend drankje. De zon was inmiddels volop gaan schijnen en het werd echt warm op het terras. Maar onder het genot van diverse drankjes en van de muziek van het dweilorkest konden we het hier heel goed uithouden. We zaten er ruim 3 1/2 uur op het terras voordat we besloten om terug te gaan naar het hotel.

De rest van de dag verliep zoals alle voorgaande dagen. Tegen zeven gingen we dineren en aten weer veel te veel en de rest van de avond waren we bezig met foto’s kijken en wat internetten.