Pieterpad, etappe 26 (de laatste)

De wekker maakte ons keurig om tien voor vijf wakker. We schoten snel een truitje aan en stonden even later op het balkonnetje naar een prachtige rode maan te kijken. Gelukkig was het helder waardoor de maansverduistering goed te zien was. Het was wel koud dus waren we snel weer binnen, temeer omdat de maan ook vanuit de kamer zelf te zien was. Helaas was het allemaal te donker voor onze compactcamera’s om goed op de foto te kunnen vastleggen. Daarom doken we na een minuut of vijf ons bed weer in en sliepen lekker door tot een uur of acht.

We waren de enige gasten in het hotel maar de eigenaar had een prima ontbijt voor ons gemaakt. Niks geen buffet maar alles netjes gedekt op de tafel. Alles was er in overvloed en de vers afgebakken broodjes waren heerlijk. We aten meer dan goed voor ons was, maar daarmee hadden we wel een goede bodem om aan de laatste etappe van het Pieterpad te kunnen beginnen.

Nadat we waren uitgecheckt liepen we weer naar Strabeek. Daar ging de GPS weer aan en werden we via een natuurterrein naar het riviertje de Geul gestuurd. We liepen een tijdje parallel aan het riviertje over een holle weg. Via het plaatsje Berg kwamen we uit bij Terblijt. Hier bekeken we een oude en verlaten mergelgroeve. Helemaal verlaten was de groeve echter niet. Geiten bezetten momenteel de plek. Na wat foto’s liepen we verder door het plaatsje wat niet zoveel voorstelde hoewel er wel een paar mooie Limburgse hoeves, zogenaamde vierkantshoeves, stonden.

Een eindje voor het plaatsje Bemelen troffen we het slechtste stukje Pieterpad aan. Door de overvloedige regenval in september was de holle weg hier één en al modder. Slechts met kunst en vliegwerk konden we er over heen zonder dat onze schoenen in de diepe modder bleven steken. Als goedmakertje konden we daarna wel naar een paar mergelgrotten kijken. Helaas konden we er niet in omdat ze op particulier terrein lagen. 

Het pad voerde ons verder langs akker zo Maastricht in. Eerst nog rustige, lommerrijke, buitenwijken, maar even later liepen we door een drukke stadswijk. Nadat we de drukke A2 waren overgestoken kwamen we bij het NS station uit. Hier vond Ron eindelijk een pinautomaat zodat we weer contant geld hadden. Via het mooie Wyck liepen we, over de Servaasbrug, het centrum van Maastricht in. 

Hoewel de meeste winkels nog dicht waren, was er toch veel volk op de been. Natuurlijk kwam dat ook door het prachtige weer. Hoewel het niet warmer was dan een graad of 16 was de zon nog zo sterk dat je rustig in een truitje op een terras kon gaan zitten. Dat deden we dan ook. Na een lekkere cappuccino liepen we langs de basiliek en door het Henri Hermanspark de stad weer uit en de Sint Pietersberg op. Hier bleek onze GPS-track niet meer te kloppen met het huidige Pieterpad. We besloten niet eigenwijs te doen en volgden de laatste kilometers de inmiddels overbekende wit-rode schildjes aan palen en bomen. Zodoende kwamen we langs het Fort Sint Pieter te lopen en hadden we een prachtig uitzicht op het zuid Limburgse landschap. Even later liepen de huidige route en onze GPS-track weer synchroon en kwamen we rond een uur of één uit bij het eindpunt van het Pieterpad. Boven op de Sint Pietersberg vonden we een monument, wat stenen, een bankje en een wegwijzer die het bijzondere punt markeerden. Niet moe maar wel voldaan gooiden we onze rugzakken op het bankje en namen wat selfies bij het monumentje. Nicky had thuis stiekem een paar medailles laten maken die we bij onszelf omdeden om daarna weer op de foto te gaan.

Om het voltooien van het Pieterpad te vieren liepen we de Pietersberg weer af en gingen binnen bij Chalet Bergrust, vlakbij Fort Sint Pieter. Hier dronken we een paar drankjes, aten een broodje en kregen ieder een certificaat nadat we hadden aangegeven dat we het Pieterpad hadden voltooid. Ook schreven we wat in het speciale Pieterpad gastenboek.

Na de drankjes liepen we naar Maastricht terug om daar tegen vieren op de trein te stappen. Na een rustige rit waren we tegen zessen weer thuis en zit dit avontuur er weer op. In mei 2014 begonnen we in Pieterburen aan Nederlands langste langeafsandwandelpad (LAW) en zo’n jaar en vier maanden waren we ermee klaar. Officieel is de route 490 kilometer lang maar we hebben wel wat extra kilometers gelopen. Dat had met het er komen te maken of dat we nog naar een overnachtingsplek moesten lopen na de etappe. We hebben er in ieder geval heel veel plezier aan beleefd en raden iedereen aan om het Pieterpad te lopen. De route is niet altijd even spannend en het pad was af en toe ver te zoeken, maar het geeft je veel voldoening om het oosten van ons landje van het uiterste noorden naar het diepe zuiden te bewandelen. Wij zijn voorlopig nog niet uitgewandeld. Het Hertogenpad, van Breda, via Den Bosch, naar Roermond  staat nu op de agenda. Ook daarover zul je in dit blog kunnen lezen.