Pieterpad, etappe 24

Het einde van het Pieterpad komt in zicht. Nog drie etappes en we staan op de Pietersberg nabij Maastricht. Omdat we dit langeafstand wandelpad nog dit jaar willen afmaken en er voor deze dag mooi weer werd voorspeld, besloten we van Montfort naar Sittard te lopen. Omdat we het inschatten dat de parkeermogelijkheden in het centrum van Sittard beperkt waren en in ieder geval niet gratis, reisden we met de trein. Ron had nog een gratis dagkaart voor de trein, dus het was aanlokkelijk om met het openbaar vervoer te gaan. Tenminste dat dachten we.
Op het NS station in Helmond bleek het gratis dagkaartje niet te werken. Vanwege de poortjes op dit station konden we, zonder in te checken, niet eens op het perron komen om daar naar een NS medewerker te zoeken. Dat werd dus toch maar inchecken met de reguliere OV-kaart. Toen de trein richting Eindhoven op het perron stopte, stonden daar inmiddels vele tientallen mensen die ook graag met die trein meewilden, net als wij. Echter, de trein was al overvol. Oorzaak was het Sail evenement in Amsterdam. Het leek wel of half Nederland daar naar toe wilde en de NS had daar, zoals eigenlijk zo vaak, weer helemaal geen rekening mee gehouden en een kort treintje op dit traject ingezet.
Wij wisten ons echter in de trein te persen die vervolgens vijf minuten vertraging op liep omdat meer mensen probeerden mee te reizen waardoor de deuren van de trein niet dicht konden. Uiteindelijk bleven er wat mensen achter op het perron, konden de deuren dicht en reden we naar Eindhoven.

Door de vertraging op het station in Helmond, misten we in Eindhoven onze aansluiting naar Roermond. Dat werd dus een kwartier wachten op het tochtige perron. De reis naar Roermond verliep vlotjes en daar aangekomen vonden we eindelijk een NS medewerker aan wie we konden vertellen dat onze gratis dagkaart het niet deed. Door de vriendelijke conductrice werd dat geregeld waardoor Ron met z’n gewone OV-kaart weer kon uitchecken en we verder gratis konden reizen.
In een oude gammele trein reden we vervolgens naar Echt. Daar misten we nog bijna de bus naar Montfort omdat het station in Echt zo gebouwd is dat je niet van het perron kan zolang er een trein op het station staat. Onze trein bleef maar staan omdat er een man in een scootmobiel mee moest. Die man moest met een verrijdbare helling de trein in geholpen worden wat duurde en duurde. Gelukkig haalden we onze bus nog en om kwart voor elf stonden we in Montfort aan het begin van de 24e etappe van het Pieterpad.

Het was inmiddels prachtig weer en vol energie liepen we Montfort uit. Aan de rand van het dorp liepen we voorbij aan de Heerlickheit Montfort, een kasteelruïne die net gerestaureerd werd. Daardoor hadden we steeds een lelijke bouwkraan op de foto’s die we er namen. Even verder op vonden we een oorlogsmonumentje op de geval van een boerderij. Toen we de bebouwing van Montfort achter ons hadden gelaten liepen we langs veel akkers met aspergebedden. Nu het seizoen afgelopen was lieten de boeren de asperges groeien en ze staken dan ook ver boven de bedden uit. Mooi waren de kleurrijke bloemen die aan de rand van de akkers stonden. Zo met de zon erop was dat een mooi gezicht en dus werden er weer foto’s gemaakt.
Na de akkers kwamen de bossen. Gelukkig niet erg uitgestrekt want met bossen hebben we het wel een beetje gehad. Toch was ook hier deze keer wel wat te zien zoals een altaartje in een holle boom, weer een oorlogsmonumentje en mooie vennetjes. We keken zoveel rond dat we een afslag van het pad misten waardoor we een kleine kilometer teveel hebben moeten lopen.

Al wandelend kwamen we in Pey uit, een onderdeel van de plaats Echt. Hier keken we even binnen in een leuk kapelletje waarvoor men een gigantische kei had neer gelegd. Al snel waren we de bebouwing weer uit en liepen we langs akkers en door bossen naar de grens met Duitsland. Waarom het Pieterpad persé door Duitsland moeten lopen is ons een raadsel, maar feit was dat we de volgende kilometers over het grondgebied van onze oosterburen liepen op zandwegen. Die zandwegen waren nog niet zo erg, maar boeren hadden het pad helemaal verrot gereden waardoor we toch regelmatig in de berm in moesten om droge voeten te houden. We kwamen door twee plaatsjes in Duitsland die allebei te saai voor woorden waren. We stopten er dan ook niet en liepen net zo lang door tot dat we Sittard bereikten.

In Sittard lieten de bedenkers van het Pieterpad ons zo lang als mogelijk over onverharde paden lopen. Dat kon in die plaats door ons langs de oevers van de Geleenbeek te sturen. Wij waren de onverharde paden echter wel zat en smachten naar verharde paden. Die kregen we pas in het centrum van Sittard. Langs allerlei winkels bereikten we rond een uur of vier deze dag de Markt wat het eindpunt van deze etappe was. Het was nog steeds heerlijk weer en we zochten een terras op voor een welverdiend drankje.
Weer wat bijgekomen van de afgelegde 24 kilometers, slenterden we naar het treinstation in die plaats. Daar namen we tegen vijven de trein naar Eindhoven om daar over te stappen zodat we iets over zessen weer in Helmond waren. Gelukkig hadden we nu geen last van de vele mensen die terug kwamen van Sail en konden we in de trein lekker wat bijkomen.
Nog twee etappes te gaan dus dat moet dit jaar lukken.