Pieterpad, 9e etappe

Een lang weekend is een ideaal moment om weer eens wat etappes van het Pieterpad te lopen en omdat het half oktober vaak prima wandelweer kan zijn, hadden we in augustus al twee overnachtingen geboekt zodat we gedurende drie dagen weer konden wandelen. We waren in Hardenberg gebleven en dus moesten we daar eerst naar toe. Deze keer niet met de auto maar met de trein. Zowel Hardenberg als de eindplaats van de derde te lopen etappe, Holten, zijn in het bezit van een treinstation en ons leek dat wel zo ontspannend reizen met de trein. Dat viel echter tegen zoals wel vaker als je afhankelijk bent van NS en Prorail. Al op het perron in Helmond kregen we te horen dat de werkzaamheden die Prorail uitvoerde tussen ’s-Hertogenbosch en Utrecht waren uitgelopen en dat we dat traject met een bus zouden moeten afleggen. Daar ging ons reisschema en bovendien zouden we pas veel later aan de 9e etappe kunnen beginnen. Ook in de trein van Eindhoven naar Den Bosch werd nog omgeroepen dat we met bussen naar Utrecht zouden moeten reizen, maar toen we in Den Bosch aankwamen, waren die werkzaamheden dan toch net klaar en konden we onze reis voortzetten zoals gepland.

Op het station in Utrecht hadden we wat tijd en dronken eerst een cappuccino. Daar viel het ons op dat het perron waar vandaan de trein naar Zwolle zou moeten vertrekken wel erg leeg bleef. Bleek dat de trein vanaf een ander perron vertrok. Typisch weer NS om een perronswijziging uit te voeren zonder haar klanten fatsoenlijk in te lichten. De trein naar Zwolle was druk maar gelukkig hadden we allebei een zitplaats. De reis van Utrecht naar Zwolle duurde een stuk langer dan we hadden gedacht. We waren 55 minuten onderweg voor dit deel van de reis.

In Zwolle konden we zo instappen in de trein die ons naar Hardenberg zou brengen. Ook dat was nog een rit van ruim een half uur zodat het al half twaalf was voordat we in Hardenberg waren. Eerst dronken we nog een cappuccino bij Bakker Bart waardoor het tien voor twaalf was voordat we aan de 9e etappe begonnen. We hadden ieder een rugzak om met daarin spullen voor drie dagen, dus die waren aan de zware kant. Het weer werkte vooralsnog mee. De zon scheen lekker en met zo’n 18 graden was het prima wandelen in een truitje. De weermannen en -vrouwen hadden goed weer voorspeld voor zaterdag en zondag. Op maandag zouden echter de hemelsluizen massaal open gaan waardoor we ook wat regenkleding hadden ingepakt.

Via het centrum liepen we Hardenberg uit en al snel liepen we langs de Vecht en, nadat de de buitenwijken van Hardenberg achter ons hadden gelaten, door wat akkers. We waren niet de enigen die deze etappe liepen. Kennelijk profiteerden meer mensen van het lekkere weer. Zowel voor ons als achter ons liepen nog andere mensen met het inmiddels bekende boekje. Wij liepen met een GPS zodat verdwalen onmogelijk was. Echter ook zonder boekje of GPS was de route in Overijssel goed te volgen. Op elk cruciaal punt had men keurige paaltjes gezet met duidelijke pijlen voor de verschillende wandelroutes.

Het eerste echt interessante deel van deze etappe was bij het brinkdorpje Rheeze. Hier liepen we voorbij aan mooie boerderijen en schuren met typisch vlechtwerk van stro. Na Rheeze werd het traject wat saaier. We liepen kilometers door bossen. Mooi misschien voor westerlingen die een hoop beton gewend zijn, maar omdat wij in een bosrijk gebied wonen, was het voor ons niks bijzonders. We waren dan ook blij toen we bij het gehucht Junne kwamen. Hier zijn in het riviertje de Vecht vistrappen gemaakt zodat vissen tegen de stroom in kunnen zwemmen. Voor Nederland best apart. Na Junne kwamen we echter weer door bossen te lopen en bovendien was het, geheel tegen de voorspellingen in, beginnen te regenen. Niet hard maar je werd er toch nat van. Wat is dat toch met die weermensen dat ze niet eens het weer een dag van tevoren goed kunnen voorspellen?

De eerste en enige plaats die we na Hardenberg tegenkwamen was eindbestemming Ommen. Tegen de tijd dat we het stadje binnen liepen was het harder gaan regenen en liep het al tegen half vijf. De etappe eindigde net buiten het centrum bij een brug over de Vecht. Daar was ook een leuk koffietentje waar we ons zelf trakteerden op een koffie met appelgebak. Het hotel dat we hadden geboekt bleek een heel eind buiten Ommen te liggen. Dat was even een tegenvaller want na 21 kilometer wandelen wil je niet nog eens anderhalve kilometer naar je slaapplaats hoeven sjouwen. Dat moesten we dus wel en nog wel in de regen ook. Gelukkig was het ontvangst in het hotel allerhartelijkst en kregen we een gratis upgrade naar een tuinkamer. Na een douche rustten we wat uit en ’s avonds genoten we van een heerlijk diner in het restaurant van het hotel. We lagen op tijd in bed omdat er de volgende weer 21 kilometers op ons stonden te wachten tijdens de 10e etappe.