Dagje Brugge
In de afstand naar Brugge hadden we ons wel een beetje vergist. Nadat het adres van een grote parkeergarage in het centrum van deze stad in het navigatiesysteem was ingetikt, bleek dat een enkele reis meer dan 200 kilometers bedroeg. Dat betekende dat we pas aan het einde van de morgen daar zouden aankomen. Dat werd nog iets later toen Ron in de buurt van Gent een verkeerde afslag nam. Oorzaak was het navigatiesysteem die eventjes de weg helemaal kwijt was en het totaal ontbreken van de naam "Brugge" op welk plaatsnaambord dan ook.Gelukkig bleef de vertraging beperkt tot een minuut of vijf.
Wat de Belgen goed geregeld hebben is het weren van auto's uit de historische binnenstad. Om dat mogelijk te maken hebben ze de bussen naar het centrum gratis gemaakt. Zo ontstaat de mogelijk om je auto aan de rand van het centrum te parkeren en je met de bus naar het centrum te laten vervoeren. Dat dit concept werkt bleek als je keek naar de overvolle bus waarin we terecht kwamen.
Het was net twaalf uur geweest toen we op de Markt uit de bus stapten en we konden beginnen aan de bezichtiging van dit Unesco werelderfgoed. Thuis hadden we in boekjes twee wandelingen door de binnenstad gevonden. Eerst bekeken we uitvoerig de middeleeuwse gebouwen op de Markt zoals het Belfort en het prachtige Provinciaal Hof alsmede de huizen met de trapgeveltjes aan de noordzijde van de Markt. Deze panden waren zonder uitzondering omgebouwd tot café's en restaurants met grote terrassen die goed bezet waren. Het was dan ook echt weer voor een lekkere pint in de zon.
Nadat we de Markt hadden bekeken liepen we naar het stadhuis met z'n prachtige gevel vol beelden. Helaas hadden we onvoldoende tijd om bij al deze gebouwen eens binnen te kijken, want behalve dat zoiets steeds een vermogen koste, was het er ook stervensdruk. We waren niet bepaald de enigen die op het idee waren gekomen om naar Brugge te gaan.
Het mooie aan Brugge zijn ook de diverse reien ofwel kanalen door de stad. Aan deze waters liggen tal van middeleeuwse bouwwerken. Veel mensen kozen voor een boottocht om al dat moois vanaf het water te bekijken. Wij kozen voor de benenwagen. Met de plattegrond in de hand sjokten we door de stad, druk fotograferend. Ook namen we de tijd om te lunchen. Nadat we ieder een broodje hadden gekocht in één van de vele winkeltjes, aten we die lekker buiten in de zon op.
Om alle moois op je gemak te bekijken heb je aan één dag niet genoeg. Wij hadden slechts een dag en konden dan ook niet alles de aandacht geven die het beslist verdiende. Op de Amerikaanse manier kuierden we in totaal zo'n vijf kilometer door de stad. Opvallend was dat, zodra je een beetje uit het centrum was, het erg rustig werd en je het rijk bijna alleen had. En dat terwijl daar toch ook genoeg interessante gebouwen te bewonderen zijn.
Aan het einde van de tweede wandeling kwamen we uit bij een straatje dan was omgetoverd tot één groot terras. Wij vonden dat we een drankje en een hapje wel hadden verdiend en ploften neer op een paar stoelen, lekker in de schaduw van een grote parasol. Ron ging natuurlijk aan een lekkere trappist. Nicky hield het braaf bij een muntthee maar at daarbij wel een groot stuk appeltaart met ijs.
Weer een beetje uitgerust besloten we op de Markt de bus naar de parkeergarage bij het treinstation weer te nemen. We hadden tenslotte nog een rit van twee uur voor de boeg en thuis diende er nog gedineerd te worden. Op de rit naar huis kwamen we nog op een heel bijzondere snelweg te rijden. Parallel aan de grens met Zeeuws Vlaanderen loopt de E34 naar Antwerpen. Het bijzondere aan deze snelweg is dat alle kruisingen gelijkvloers zijn en je dus steeds moet stoppen als de stoplichten op rood staan. Zoiets zou in Nederland ondenkbaar zijn. In Antwerpen was het erg druk op de weg, maar deze stad eenmaal voorbij, tuften we op ons gemak naar huis. Thuis gekomen bleek dat we samen bijna 400 foto's hadden genomen. We hebben dan ook genoeg materiaal om thuis na te kunnen genieten.
Reacties