Weekendje Utrechtse Heuvelrug

Elke dag bestaat de meerderheid van de e-mailtjes die in de inbox staan uit reclame. Veel van die mailtjes gaan ongezien de prullenbak in. Zo heel af en toe is zo' mailtje echter de moeite van het openen waard. Zo ook eentje van Weekendjeweg die overnachtingen in diverse Hilton hotels in de aanbieding had. Een overnachting in een hotel van deze keten kost normaal gesproken een vermogen, maar met deze aanbieding bleven de kosten voor een weekendje weg in en Hilton hotel toch binnen de perken. We hadden dan ook snel twee overnachtingen geboekt bij het hotel in Soesterduinen op de Utrechtse Heuvelrug. Dit weekend was het zover.

Vooraf hadden we bekeken wat we er allemaal in de omgeving te doen en zien was. Zo kwamen we te weten dat paleis Soestdijk niet zover van het hotel verwijderd lag. Sinds Juul en Bernhard in 2004 overleden, is het paleis open gesteld voor het publiek. De belangstelling voor zo' bezichtiging is erg groot en om verzekerd te zijn van een plekje bij één van de rondleidingen, boekten we alvast via internet kaartjes. Om half drie werden we er verwacht. Na een lunch op een terrasje in Soest reden we naar het landgoed waarop het paleis staat. We waren ruim op tijd en hadden daarom ruimte om eerst wat door de grote tuin te struinen. Mooi op tijd meldden we ons bij één van de beveiligers. Voor de veiligheid moest de rugzak in een kluisje en mochten er geen foto's gemaakt worden. We snappen nog steeds niet waarom er in veel musea niet gefotografeerd mag worden. Dat je niet mag flitsen, is tot daar aan toe, maar helemaal niet fotograferen is wel heel flauw. Maar goed, we moesten het er mee doen. Onze gids stelde zich voor als Petra en ze voerde de groep van 22 personen door een deel van het paleis. Van haar hoorden we hoe eerst Anna Pauwlona van Rusland en daarna koningin Emma en daarna weer Juliana het paleis hadden ingericht. Vooral Anna Pauwlona had haar stempel op het interieur gedrukt. Ze hield van de Empirestijl en die stijl zie je dan ook nog veel terug. Vooral veel frutsels en lauwerkransen, maar ook goud/geel marmer en albasten beelden. Toen we na een uur bij de privé-verblijven van Juliana en Bernhard kwamen, bleken die kamers grotendeels ontdaan te zijn van het meubilair. De simpele meubeltjes die zij gebruikten zijn niet van historisch belang en zijn door familieleden ingepikt. Dat was jammer want zo kregen we nog geen goed beeld van hoe zij leefden in het paleis dat lang niet zo groot is dan het lijkt. Toen we weer buiten stonden besloten we eerst wat te drinken. Dat bleek nog niet zo eenvoudig want op het terras bij de oranjerie had men zowat alle personeel al naar huis gestuurd en de twee overgebleven obers waren ook niet echt capabel. Toch geraakten we uiteindelijk aan een drankje waarna we de tuin van het landgoed verder bekeken.

Aan het einde van de middag checkten we in bij het Hilton. De kamer die we kregen lag zowat aan het einde van een lange gang en dat betekende een gruwelijk eind sjouwen met de zware tas. De kamer zelf was prima in orde en had een groot balkon. We besloten in het hotel te dineren. Dat kostte in de traditie van Hilton een klein fortuin, maar het eten smaakte wel heerlijk.

Dag twee van dit weekend stond in het teken van beweging. We hadden in een boekje een wandeling van 11 en een halve kilometer door de duinen in de directe nabijheid van het hotel gevonden en die gingen we vandaag lopen. Het weer was schitterend, dus na een ferm ontbijt gingen we op pad. Doordat boeren in de middeleeuwen wat rigoureus om gingen met het kappen van de bomen aldaar erodeerde de grond en ontstonden er heuse duinen. Nu probeert men met alle macht de duinen in stand te houden en kapt men de bomen die het lef hebben om er te groeien. Het gebied waar we doorheen liepen was afwisselend met duinen, bos en heide en was erg mooi. We waren dan ook niet de enigen die er liepen of fietsten. De omschrijving van de route in het boekje was behoorlijk cryptisch en we hebben beslist meer gelopen dan de bedoeling was doordat niet altijd duidelijk was hoe we moesten lopen. Gelukkig stonden er ook veel paaltjes met een oranje kopje en hadden we op een gegeven moment in de gaten dat de route uit ons boekje dezelfde was als die route die de oranje paaltjes begidsten. Daarna ging het aanmerkelijk beter met het vinden van de weg.

Om half drie kwamen we bij een terras aan en we vonden dat we een drankje wel hadden verdiend. Het was erg prettig toeven op het terras, dus dat drankje werden er twee voordat we terug liepen naar het hotel. Daar stapten we in de auto en reden naar het Militaire Luchtvaart Museum dat een paar kilometer verderop lag op het terrein van de vroegere vliegbasis Soesterberg. We waren laat en hadden daardoor maar drie kwartier om al die vliegtuigen te bekijken. Het werd dus een kwieke gang langs al dat vliegend tuig. Op zich jammer dat het zo snel moest want het was best een mooi museum. Zo stonden er ouderwetse dubbeldekkers maar ook een F16 en alles daar tussen in. In een aparte hal kon je zelf aan de slag met de principes van de aërodynamica. Terug in het hotel rustten we wat voordat we 's avonds naar Soest reden voor het diner. Bij een eetcafeetje zaten we buiten op het terras en genoten van simpel maar lekker eten terwijl de zon langzaam onder ging. Terug in op onze kamer in het hotel keken we naar de sluitingsceremonie van de Olympische Spelen, maar het eind hebben we niet meer meegemaakt omdat we beiden in slaap waren gevallen.

Maandag begon met weer een flink ontbijt. Nadat we waren uitgecheckt gingen we op zoek naar de piramide van Austerlitz die vlakbij Soest ergens moest staan. Dankzij de navigatie in de auto waren we zo in het plaatsje met die ongewone naam, maar nergens iets wat op een piramide leek. Pas nadat we een gemeentewerker de weg hadden gevraagd vonden we de piramide in Woudenberg. Het ding zou dus eigenlijk de piramide van Woudenberg moeten heten. De dom van Keulen staat toch ook in die stad en niet in Bonn? De piramide is in het begin van de 19e eeuw gebouwd als uitkijkpunt voor het napoleontische leger. Wij zagen een 36 meter hoge berg van aarde die bedekt is met graspollen met daar boven op een stenen toren. Normaal gesproken kun je de piramide beklimmen, maar vandaag werd er onderhoud gepleegd en de enigen die op het ding konden klimmen waren de tuinmannen met hun grasmaaiers. Wij liepen een rondje om het bouwsel voor wat foto's en reden toen naar Leersum voor een bezoekje aan de tombetoren van Nellesteijn. Behalve een mausoleum is het ook een uitkijktoren. Vandaag echter was ook dit bouwsel gesloten en zat er voor ons niks anders op dan wat foto's maken en verder rijden.

Een kort ritje bracht ons naar Amerongen, een alleraardigst plaatsje waar vroeger veel tabak werd verbouwd. De zwart geverfde schuren getuigen hier nog van. Het zat ons deze dag echter niet mee. Het beroemdste gebouw van Amerongen, het kasteel, was vandaag ook dicht. Wat overbleef was een wandeling door het plaatsje en een drankje op een leuk terrasje. Via de Lekdijk reden we naar Wijk bij Duurstede, een stadje met een historisch centrum. Helaas heeft men er ook veel moderne panden gebouwd die afbreuk doen aan de oude gebouwen in die plaats. We genoten op een terrasje van onze lunch waarna we een wandeling door het plaatsje liepen. Die bracht ons natuurlijk ook naar het kasteel en naar de beroemde molen waar je met je auto onderdoor kunt rijden. Wij waren er een tijdje zoet voordat we aan het einde van de middag naar huis reden en dit weekendje er weer op zat.