Hertogenpad - LAW 13 Etappe 10

De voorlaatste etappe van het Hertogenpad zou ons van Meijel naar het Leudal, vlakbij Haelen brengen. We hadden weer ontzettend geluk met het weer. Hoewel het ’s morgens nog wat mistig was, trok dat snel op en bleef er een blauwe lucht met een zonnetje over. Ook de temperatuur, zo’n 10 à 11 graden, was voor eind november meer dan prima. We hadden wel wat werk om onze auto’s op hun plek te zetten. De eerste auto moest namelijk bij het Leudal komen te staan en omdat Ron de route daar naartoe dacht te weten, wat niet zo was, reed hij verkeerd. Daardoor duurde de rit langer dan gehoopt. Maar toen de andere auto dan toch eindelijk in Meijel stond geparkeerd, kon de wandeling van ruim 23 kilometer beginnen. Het was ondertussen bijna tien uur.

Meijel is geen mooi, noch interessant dorp. Daar waren we dan ook snel doorheen. Daar buiten werd het mooier, zeker toen we langs het Kanaal van Deurne kwamen te lopen. We liepen hier pal tegen de zon in, en dat leverde een erg mooi lichtspel op. Wel lastig dat we constant tegen de zon in moesten lopen want die stond laag en scheen voortdurend in onze ogen. Nadat we camping Frerichsoord waren gepasseerd liepen we langs de Noordervaart naar de N279. Die moesten we een tijdje volgen. Gelukkig niet voor lang want na een paar honderd meter liepen we het landgoed Witdonk in. Hier bestonden de bossen voornamelijk uit loofbomen die nog veel blad droegen. Ook de herfstkleuren waren er nog. Toch was de route best wel saai want de paden waren kaarsrecht, soms wel kilometers lang en, eerlijk is eerlijk, die kleurrijke bossen hebben we nu wel gezien .

Pas in Roggel bij het gigantische recreatiepark De Leistert kwamen we uit de bossen. We liepen nu weliswaar over asfalt, onze favoriete ondergrond, maar ook hier waren het lange rechte stukken zonder dat er iets te beleven viel. Dat veranderde pas toen we bij het natuurgebied Het Leudal kwamen. 

Dit stukje natuur maakte de gehele etappe weer de moeite waard. Hier was het prachtig, zeker in dit jaargetijde. De Tungelroyse beek, die ze hier de Leubeek noemen, meandert door de natuur en er zijn aanzienlijke hoogteverschillen. Her en der kan je via een bruggetje het riviertje oversteken. De flora en fauna is hier erg divers. We zagen zelfs een grote boom die was aangevreten door een bever en bijna op omvallen stond. Hier kwamen we ook veel andere wandelaars tegen. Op zich niet zo gek, want het is een prachtig gebied. We volgden de grillige loop van het riviertje en passeerden twee watermolens vooraleer we bij de eerste auto kwamen. Daarmee reden we terug naar Meijel en werd de tweede auto opgepikt zodat we weer alles mee naar huis konden nemen.