Hertogenpad - LAW13 Etappe 06

Deze morgen waren we bepakt en gezakt om onze 6e etappe van het Hertogenpad te gaan lopen. Dit keer van Uden naar Handel, ruim 25,5 kilometer. Omdat die twee plaatsen met het openbaar vervoer veel te lastig te bereiken waren, besloten we weer om met twee auto’s te rijden. Maar die moeten het dan wel doen! Nicky’s auto wilde deze morgen niet starten. Het autootje gaf geen kik. We belden daarom de ANWB Wegenwacht die na een klein uurtje verscheen. De vriendelijke monteur ontdekte dat de accu van Nicky’s auto overleden was. Gelukkig had de man nieuwe accu’s bij zich en voor een redelijk bedrag wilde hij die er wel meteen eentje in de auto monteren. Dat leek ons een heel redelijk voorstel waardoor we, weliswaar twee uur later dan gepland, toch met twee auto’s weg konden.

De eerste auto werd in Handel bij de kerk neergezet. Daarna reden we door naar Uden en parkeerden daar auto nummer 2. Al met al was het tien voor half twaalf voordat we aan onze wandeling konden beginnen.

We liepen voorbij aan het Vluchtoord in Uden waar gedurende de eerste wereldoorlog duizenden Belgen onderdak vonden. Nu was daar, behalve een monumentje, niks meer van te zien. De route liep verder langs maïsvelden en af en toe wat bos. Niks spectaculairs. Na goed een uurtje lopen kwam we bij de vliegbasis in Volkel. Het is een publiek geheim dat hier atoomwapens opgeslagen liggen. De basis is dan ook goed beveiligd, compleet met groot hek en wachthuisjes. Op het terrein zagen we borden dat er geschoten mocht worden in het geval je op het terrein zou komen. Nu hadden we daar ook geen enkele behoefte aan. We namen wat foto’s en liepen verder naar het zogenaamd “Duits lijntje”. Vanaf het einde van de 19e eeuw tot en met de tweede wereldoorlog reden over deze spoorweg treinen tussen Boxtel en Wesel. Nu was er van de spoorlijn weinig meer over, anders dan wat blokhuizen. Bij blokhuis 30 zagen we nog wat rails liggen, maar dat was puur voor de bezoekers gedaan. Bij het lijntje lunchten we.

De route liep verder naar Odiliapeel. Om daar te komen, moesten we helemaal om de start- en landingsbaan van vliegbasis Volkel heen wandelen. Dat was een fikse omweg. Voordat we Odiliapeel bereikten, liepen we nog langs een mooie visplas van visclub “De Peelsche Heide”.

Odiliapeel zelf bestaat pas 100 jaar. Daarvoor was het een grote vlakte met heide en vennen. Anno 2019 wonen er een kleine 2000 mensen. Wij rustten wat op een bankje en keken naar het dorpse leven op deze zondagmiddag. Heel erg actief was dat allemaal niet.

Nadat we het dorp uit waren gelopen, kwamen we door bossen te lopen. Hier hoorden we constant het geluid van schoten. Gedurende ruim een half uur bleven we deze schoten horen. Bleek dat er een paar kilometer verderop een schietclub was waar men aan het schieten was. We vonden het te gek voor woorden dat er een vergunning voor zo’n club was afgegeven als je de herrie een paar kilometer verderop kan horen.

Vervolgens kwam we uit bij de Voskuilenheuvel. Een mooi gebied waar je nog het landschap kan zien zoals dat er vroeger uit zag. In het gebied ligt een mooie visvijver en in de bossen kwamen we een loslopende kudde schapen tegen. De heide stond mooi in bloei in deze tijd van het jaar.

Na dit mooie stukje natuur volgde een redelijk saai stuk langs akkers. Ook hier was het een herrie van jewelste. Een boer was met een gigantisch grote maaimachine z’n gras aan het maaien. De decibellen die van dit masjien af kwamen waren niet te harden. Al met al veel herrie op een zonnige zondagmiddag in dit stukje Brabant.

Uiteindelijk kwamen we uit bij Huize Padua, een groot psychiatrisch ziekenhuis met een mooie tuin rondom de vele gebouwen op het terrein. Het ziekenhuis is hoog gespecialiseerd in niet aangeboren hersenletsel. Maar hopen dat we hier nooit terecht hoeven te komen.

Het laatste stukje van deze etappe liep door Handel. Daar werden we dwars door natuurcentrum De Specht gestuurd, een mooi stukje natuur in het dorp. We eindigden bij de grote Onze Lieve Vrouwekerk, midden in het dorp. Omdat die kerk open was, keken we even binnen. Vooral de kapel in de vorm van een grot was mooi. Het was een paar minuten voor vijven toen we weer in de auto stapten en naar Uden reden om de andere auto op te halen. Om kwart voor zes waren we weer thuis. Klaar voor een douche en een avond niks doen. Je moet tenslotte toch uitrusten van zo’n wandeling, nietwaar?