Een luxe wandelweekend

In onze opbouw van kilometers naar de Vierdaagse van Nijmegen toe, zijn we al weer een aantal weken aan het wandelen geslagen. Bijna elk weekend lopen we een georganiseerde tocht. Momenteel lopen we dan ongeveer 30 kilometer per tocht. Voor dit weekend hadden we iets anders geregeld; een luxe wandelweekendje. Nicky had op Facebook een kleine organisatie gevonden, Bourgondisch Bewegen genaamd. Zij organiseerden een tweedaagse wandeltocht waarbij alles geregeld was; routes, alle eten, drinken, bagagevervoer en een overnachting in een 4-sterren hotel. Wat ons ook aanstond aan dit arrangement was de kleinschaligheid. Maximaal konden er 30 mensen aan deelnemen. Goedkoop was het niet, maar af en toe moet het kunnen.

Op zaterdag vertrokken we vroeg vanuit Helmond naar Velp, vlakbij Arnhem. We hadden uitleg gekregen waar we onze auto gratis konden parkeren waarna het nog een dikke honderd meter lopen was naar een boekhandel waar vandaan we zouden starten. Nu klinkt een boekhandel vreemd als startplek voor een wandelweekend, maar achter in de zaak zat een gezellig koffietentje. Daar werden we hartelijk verwelkomd door de organisatoren van de tocht, een echtpaar dat het uitzetten van dit soort tochten als hobby heeft. Ook de meeste andere wandelaars waren er al. We kregen meteen een cappuccino met een brownie alsmede een lunchpakket. De inhoud  daarvan verdeelden we over onze rugzakjes. Genietend van de cappuccino namen we de route globaal even door. Op vijf A4-tjes stonden 96 punten. Omdat de route niet uitgepijld was, zouden we goed moeten lezen en kijken om bij het eindpunt uit te kunnen komen. Dat eindpunt was het hotel waar we zouden overnachten, maar een naam of adres stond niet aangegeven. Het werd dus een verrassingstocht.

Onze tas lieten we achter bij de organisatie en wij begonnen zo rond een uur of tien aan de tocht die zo’n 22 kilometer lang zou moeten worden. Buiten was het frisjes maar wel droog. De routebeschrijving goed volgend werden we Velp uitgeleid. Aan de huizen te zien wonen er in Velp veel mensen met een bovenmodaal inkomen. Vanuit Velp liepen we Rozendaal in. Rozendaal is één van de kleinste maar ook één van de rijkste gemeenten in Nederland. In dit dorp staan alleen maar gigantische kasten van huizen. Toppunt was het kasteel Rosendael wat we al kenden van de diverse Falcon walks die we hebben gelopen. Bij die wandeltochten pauzeerden we steevast in de grote tuin bij het kasteel. Meteen nadat we het kasteel waren gepasseerd kwamen we in loofbossen te lopen die overgingen in een groot heideveld. Hoewel we af en toe door los zand moesten baggeren, was het goed te doen, vooral ook omdat het nog niet overdreven warm was. We schoten dan ook goed op.

De routebeschrijving was op tijden erg gedetailleerd, maar midden op de heide was die iets te mager. Toen we bij de Y-splitsing kwamen, kozen wij voor het breedste pad om er na 500 meter achter te komen, dat dat pad dood liep. Er zat niks anders op dan terug te lopen naar de splitsing en daar de andere tak te nemen. Gelukkig waren we niet de enigen die hier verkeerd liepen. Daardoor kwamen we wel in een groep van 8 te lopen. Dat gaf echter niks en een tijdje kletsten we wat met een aantal andere lopers.

Nadat we de heide waren overgestoken, liepen we weer geruime tijd door bossen. Hier was het goed opletten waar we af moesten slaan. Meestal waren het MTB routebordjes of ruiterpaden waar we ons op moesten richten. Toch ging het voorspoedig. Toen we weer een heideveld overstaken zagen we vier grote herten voorbij komen rennen. Helaas kwamen er van de andere kant ook wandelaars waardoor de beesten schrokken en van ons wegliepen waardoor we ze niet op de foto konden zetten. Mooi was het echter wel. Helaas zagen we ze verder niet meer.

Bij een oude brandtoren pauzeerden we even voordat we verder liepen. We kwamen nu door het nationaal park Veluwezoom te lopen met daarin de Posbank. Daar heb je een grote stuwwal wat het landschap een on-Nederlands uiterlijk geeft. Het was er prachtig en hoewel het af en toe moeilijk lopen was op het losse zand, genoten we volop van hetgeen we zagen. De Posbank is wel een populaire plek. We waren dan ook niet bepaald de enigen die hier rondliepen. Ook zagen we op de verharde fietspaden veel wielrenners en mountainbikers, weggebruikers waar je heel erg goed voor uit moet kijken omdat die vaak menen dat de hele weg van hun is.

Nadat we de eigenlijke Posbank hadden bekeken, een halfronde bank op een prachtig uitzichtpunt, dronken we wat in het nabij gelegen paviljoen. Van de wandelorganisatie hadden we een tegoedbon gekregen voor een drankje hier. De serveerster weigerde ons echter een warme chocolademelk omdat die 5 cent duurder was dan koude! Toen we even later een andere serveerster daarop aanspraken, was die minder kinderachtig zodat we toch nog aan de warme Chocomel zaten.

Na het drankje voerde de route ons door oude loofbossen met veel beukenbomen. Het terrein was behoorlijk heuvelachtig. Misschien wat lastig om te lopen maar wel prachtig om te zien. In de bossen liepen er Schotse hooglanders rond. Toen we op een gegeven moment door een klaphekje moesten, lag daar net zo’n enorm rund voor. Ron liep op het hek af en kon maar net op tijd door het hek glippen voordat de hooglander overeind kwam en met z’n grote scherpe horens op hem af kwam. Vervolgens bleef het beest een tijdje boos naar Ron staan staren. Nicky nam het zekere voor het onzekere en pakte een ander hek wat iets verderop stond.

De zon was inmiddels gaan schijnen en het was goed toeven buiten. Toen we bij de Carolinahoeve aankwamen, een kroeg met terras midden in de bossen, besloten we dan ook even op het terras wat te drinken. De laatste kilometers van deze wandeling voerde ons door dichte loofbossen. Toen we uit de bossen kwamen, bleken we in Ellecom te zijn uitgekomen en zagen we ons hotel liggen. Het was toen ongeveer half vier en we hadden bijna 24 kilometers op de teller. Het hotel bleek Fletcher hotel Landgoed Avegoor te zijn en was een statig pand in een prachtige groene omgeving. Het was er wel druk vanwege een handbike wielertocht. Wij checkten in en voordat we naar onze kamer gingen namen we plaats op het terras om wat te drinken. Wandelen maakt tenslotte dorstig.

Onze kamer was prima en na een douche waren we weer zo goed als nieuw. Tot aan het diner bleven we op onze kamer. Het diner was bij ons arrangement inbegrepen en samen met de andere deelnemers aan het wandelweekend zaten we aan een aantal grote tafels. Bij ons aan tafel kwamen twee dames van in de vijftig aangeschoven. Daarmee was het gezellig buurten. Het eten was wisselend. Het voor- en nagerecht waren lekker, maar het hoofdgerecht was bij iedereen koud. Ron z’n vis was zelfs rauw en die ging dan ook terug naar de keuken. Doordat het gezellig was aan tafel werd het laat voordat we naar onze kamer terug gingen om te gaan slapen.

We sliepen prima en werden iets voor achten wakker. We konden deze morgen rustig aan doen want de wandeling zou maar 18 kilometer lang zijn. Daarvoor hadden we de hele dag. De dames en heren van de KNMI hadden heerlijk lenteweer voorspeld en ze hadden gelijk gekregen. Buiten was het heerlijk en de lucht was strakblauw. Voordat we uitcheckten ontbeten we in het hotel. We hielden het deze morgen simpel en waren dan ook zo uitgegeten. Onze tas bleef achter in het hotel en zou door de organisatie weer naar Velp worden gebracht. Van de receptioniste kregen we weer wat eten en drinken mee voor onderweg en de route voor deze dag. Om half tien gingen we op pad. Door Ellecom liepen we naar het uitgestrekte bosgebied dat daar ligt. Vroeger waren dit koninklijke bossen waar de Oranjes op wild jaagden. Het was goed lezen en opletten om de route te volgen omdat die de eerste uren helemaal door dit bosgebied liep en al die bomen zo op elkaar lijken. Mooi was het er wel met al die eeuwenoude loofbomen. Af en toe werd ons het lopen wel lastig gemaakt doordat wilde zwijnen hadden liggen wroeten op het pad. Aan het vele wroetwerk te oordelen, zijn de bossen hier een waar wildzwijnparadijs.

De eerste tien kilometers liepen door bosgebied. Daarna kwamen we weer uit op de heide nabij de Posbank. Zeker nu de zon scheen was het hier fijn toeven. Op een grote zandverstuiving pauzeerden we even. Op een zonnige dag als deze leek het wel of heel Nederland buiten was en, erger, als amateur wielrenner op een veel te dure fiets zat. Af en toe moesten we een weg oversteken en iedere keer moesten we geruime tijd wachten om al die gasten voor te laten. Uitkijken, laat staan stoppen, komt niet voor in de vocabulaire van een amateur wielrenner. Maar ook op de wandelpaden was het druk. Vanuit Velp was er een andere wandeltocht georganiseerd en veel mensen namen daaraan deel. De route van die tocht was af en toe tegengesteld aan de onze waardoor we erg veel tegenliggers hadden. Toch hadden we daar niet zo veel last van.

Tegen half één kwamen we aan bij brasserie Veluwezoom waar we lunchten. Ook deze lunch zat bij het arrangement. Natuurlijk namen we plaats op het terras en onder een lekker zonnetje genoten we van de soep en het verse brood. Druk was het er wel maar wat verwacht je op zo’n prachtige dag?

Na de lunch was het nog maar zo’n vier kilometer tot aan Velp. Die route liep weer door loofbossen waar het vooral stijgen en dalen was. We kenden dit gebied niet maar we komen er beslist nog eens terug om te wandelen. Prachtig is het hier. Het laatste stuk liep over een landgoed waarna we weer in de bebouwde kom van Velp kwamen te lopen. Dat laatste stuk was nog een behoorlijk eind maar iets na tweeën kwamen we aan bij het terras dat stond aangegeven als eindpunt van de wandeling. Daar werden we weer hartelijk begroet door de organisatoren en genoten we van een welverdiend drankje dat ook weer in het arrangement zat. Een tijdje bleven we op het terras zitten kletsen voordat we onze tas weer oppikten en naar de auto liepen. Daarna was het nog een uurtje rijden naar huis en zat het wandelweekend er al weer op.
We hebben genoten van de goede organisatie, de routes, het eten en het drinken, het hotel en het prachtige weer. Al met al een zeer geslaagd weekend wat voor herhaling vatbaar is.