De 30 van Zandvoort
Het reizen met de trein was dit weekend niet bepaald een succes. Ron moest op vrijdag nog werken, maar hij had het voor elkaar gekregen om wat vroeger thuis te zijn zodat we in Helmond de trein van 15.20 uur konden halen. Echter toen we na veel gehaast toch netjes op tijd op het perron stonden, lazen we daar dat de trein vijf minuten vertraging had. Dat klinkt niet veel, maar onze aansluiting in Eindhoven zouden we daardoor missen. Onze hoop op die aansluiting vervloog helemaal toen we, vlak voor Eindhoven, nog een paar minuten stil kwamen te staan omdat het perron bezet bleek door een andere trein. We misten dan ook de trein in Eindhoven en moesten daardoor twintig minuten wachten op de volgende. Die trein was druk en van lekker rustig reizen was dan ook geen sprake. In Amsterdam stapten we over op het boemeltje naar Zandvoort. Het leek alsof de machinist voor de allereerste keer achter de knoppen zat omdat hij al heel erg ver voor de stations afremde en dan stapvoets de stations binnen reed. Da’s niet erg als je 1 of 2 stations onderweg hebt, maar tussen Amsterdam en Zandvoort liggen wel 10 stations en overal stopte de boemel.
Om een uur of half zeven stonden we na een treinreis van meer dan drie uur dan eindelijk in Zandvoort en moesten toen nog een dikke kilometer lopen naar ons hotel, pal tegenover het racecircuit in die plaats. We waren dan ook goed gaar toen we incheckten. De dame bij de receptie maakten wel blij door ons, tegen betaling van een tientje extra, een grote kamer met uitzicht op zee aan te bieden. We namen dat aanbod maar al te graag aan. Eenmaal op de kamer keken we onze ogen uit. Zo’n grote kamer hadden we nog nooit gehad. Er waren zelfs twee slaapkamers in onze suite, een woongedeelte, een grote badkamer met ligbad en een apart toilet in een halletje. Wel vonden we dat de kamer een keer opgeknapt mocht worden, maar we waren toch in onze sas met onze suite. We waren net op tijd om de zon in de zee te zien zakken.
We hadden besloten om in het hotel te dineren omdat ze daar een buffet voor een redelijke prijs serveerden. We konden er echter pas om acht uur terecht. We doodden de tijd door een keer de boulevard in de badplaats af te lopen om vervolgens over het strand weer naar het hotel te slenteren. Daar genoten we van het lekkere buffet en aten misschien meer dan goed voor ons was. We gingen deze dag op tijd naar bed omdat we vroeg op moesten voor de wandeling op zaterdag.
Het is altijd lastig vroeg opstaan, maar we lagen allebei nog heerlijk in het bed toen de wekker om zeven uur afging en eventjes hadden we niet veel zin om te gaan lopen. Dat gevoel duurde echter niet lang omdat de zon al lekker scheen en we een prachtige wandeling langs het strand en door de duinen voor de boeg hadden. Het ontbijt hielden we simpel omdat we wisten dat de verzorging tijdens de wandeling goed geregeld was en dat we vanalles toegestopt zouden krijgen.
De start van de wandeltocht was op het racecircuit pal tegenover ons hotel.
Iets over half negen lieten we de eerste stempel op onze stempelkaart zetten en konden we van start, samen met ruim 4100 andere wandelaars. De omstandigheden om te lopen waren ideaal. De temperatuur was precies goed en de zon stond aan een strakblauwe hemel.
De eerste twee kilometers liepen we over de boulevard in de richting van Bloemendaal. We konden kiezen of we over het strand of over de boulevard liepen en wij kozen voor de verharde boulevard. Dat is toch de beste ondergrond voor ons met het oog op de verharde wegen tijdens de vierdaagse van Nijmegen. Toch ontkwamen we niet aan de nodige kilometers over het strand omdat de route ons gewoonweg het zand opstuurde. Toch viel het lopen op het zand ons mee. Het was eb en het water had zich nog niet zo lang geleden terug getrokken waardoor het zand stevig was en we er goed op konden lopen. We waren dan ook in no time bij de tweede stempelpost na zo’n 8,5 kilometer wandelen.
Van hier uit gingen we het binnenland in. Dwars door de duinen bij Ijmuiden liepen we in goed een half uur naar alweer de derde stempelpost. Hier draaide een diskjockey z’n plaatjes en kregen we wat eten toegestopt. We rustten er wat uit en dronken wat voordat we weer verder gingen. Met dit warme weer is het zaak goed te blijven drinken. Langs de rand van Ijmuiden liepen we naar het nationaal park Zuid Kennemerland. Behalve door duinen kwamen we ook door loofbossen te lopen. De omgeving was prachtig en we genoten volop, zeker toen op een gegeven moment ook de trui uit kon en we in een T-shirt liepen. En dat in maart!
De volgende rustpost was bij landgoed Duin en Kruidberg nabij Santpoort. Dit was ooit het grootste woonhuis van Nederland waar een theehandelaar met z’n vrouw woonde. Nu is het een hotel/restaurant. Hier was het gezellig, er was muziek en overal stonden loungebanken om in uit te rusten. Die waren natuurlijk allemaal bezet maar ook in het gras was het goed zitten na 16 kilometer lopen. Tevens maakten we hier gebruik van de sanitaire voorzieningen. Na deze rustpauze kwamen we op verharde wegen te lopen, langs de ruïne van Brederode en de uitgebreide hockeyvelden van Bloemendaal. Hierna liepen we weer de bossen in en kwamen we door openluchttheater Carprera gelopen. Hier was weer een stempelpost, maar zodra we het flesje water wat we kregen leeggedronken hadden, gingen we weer verder. We liepen nu door de rijke wijk van het plaatsje Overveen. Hier stonden alleen maar enorme kasten van huizen. Het leek ons wel leuk wonen hier. Na weer een stempelpost in Overveen liepen we de duinen de richting van Zandvoort in voor de laatste 5 kilometers van deze tocht.
In Zandvoort had men er een feestje van gemaakt. Het centrum was afgesloten voor autoverkeer en we werden zelfs binnen gepraat door een man bij de finish. Alsof we dat nodig hadden! De wandeling was prima verlopen en behalve wat zere voeten, hadden we nergens last van. Behalve een rode roos kregen we ook een mooie medaille.
Voldaan zochten we daarna een strandtent op en zaten daar op het terras in de zon aan een heerlijk drankje. Dat hadden we wel verdiend vonden we. Om weer bij het hotel te komen moesten we nog een kleine twee kilometer over de boulevard lopen, maar die konden we ook nog wel bij. In het hotel wachtte ons een lekkere douche en konden we even bijkomen voordat we aansloten aan het buffet in het restaurant van het hotel.
Terug op de kamer merkten we dat de wandeling ons toch wel moe had gemaakt en nadat we even naar de televisie hadden gekeken, gingen we vroeg slapen.
Zondags sliepen we uit. We konden tot 12 uur gebruik maken van onze gigakamer dus we hadden geen haast. Na het ontbijt liepen we weer naar het racecircuit. Deze dag was het de beurt aan de renners en de fietsers om in actie te komen. Op het circuit en door het dorp zouden vandaag diverse races werden gehouden. Het begon met de allerkleinsten die 900 meter moesten rennen en eindigde met een wedstrijd over 12 kilometer dwars door Zandvoort. Wij namen van de gelegenheid gebruik om het circuit eens te bekijken. Daarna liepen we over de boulevard naar het centrum. Hier was men druk om alles in gereedheid te brengen voor de hardloopwedstrijd maar verder was er nog niet veel te doen. In een supermarkt kochten we wat drinken voor de terugreis.
Tegen twaalven checkten we uit en liepen we naar het NS station. Ons kwamen duizenden renners tegemoet die met de trein zojuist waren aangekomen. De trein naar Amsterdam vertrok keurig op tijd maar dat zou later de enige trein blijken te zijn die op tijd en op het juiste perron vertrok. Vanwege werkzaamheden aan het spoor in Den Bosch, konden we niet via de gebruikelijke weg naar huis en moesten we via Den Haag en Rotterdam reizen.
Pas na een reis van vier uur waren we in Helmond en moesten daar nog van het station naar huis lopen. Volgend jaar lopen we de 30 van Zandvoort weer maar we laten de trein voor wat die is en gaan lekker met de auto.
Reacties