En weer naar huis

Het nadeel van een vakantie in Italië waar je met de auto naar toe bent gegaan, is dat je dat takkestuk ook weer terug moet rijden. En dat was wat ons vandaag te doen stond. Bijna 1200 kilometers. Op de heenweg hadden we dat in tweeën gesplitst, maar nu wilden we de route in één keer afleggen. Vroeg uit bed dus, al om half zeven.

Om kwart voor acht zaten we in de auto en begon de rit. Zo vroeg op de morgen was het nog niet druk op de Italiaanse snelwegen en het schoot best lekker op. Zelfs rondom Milaan was het goed te doen. Het enige oponthoud waren de drie tolpoorten die we passeerden. Grappig (eigenlijk triest) om te zien hoe ver mensen hun auto tot stilstand brengen van de kassa waardoor ze uit de auto moeten stappen om te betalen in plaats van raampje open, geld eruit en weer weg.
Bij de grens van Italië met Zwitserland kwamen we in een korte file terecht, maar daar waren we vlot door heen. De Zwitserse douaniers hadden geen zin om ook maar één auto te controleren. Echt oponthoud hadden we bij de Gotthardtunnel. Daar stond drie kilometer file voor de tunnel. Het schoot er helemaal niet op. Dat kwam ook door de vele (meestal Duitse) chauffeurs die het ter plaatse gelegen tankstation met parkeerplaats gebruikten als sluiproute waardoor mensen die wel netjes aansloten konden wachten. Gôh, wat heb ik een hekel aan dit soort mensen. Eenmaal voorbij die parkeerplaats ging het een stuk beter en met een vertraging van een half uur zaten we in de tunnel.

De rit door Zwitserland verliep verder vlekkeloos en we gooiden de tank van onze auto nog maar eens vol met de goedkopere Zwitserse benzine. Ook de rit over de Duitse Autobahnen verliep prima totdat we op Autobahn 5, één van de drukste van het land, ineens geconfronteerd werden met een wegafsluiting. Geen voorwaarschuwingen, geen omleidingsroute, alleen een hoop hekken op de rijbaan. Je mag aannemen dat er heel wat gevloekt is op de !@#$%^-Duitsers. Doordat iedereen za’n weg ging zoeken was het een complete puinhoop. Wij kwamen in een file terecht en het kostte weer een half uur extra tijd om verder te kunnen rijden.
Het traject daarna verliep weer prima. Er was bijna nergens een snelheidslimiet en we probeerde ons autootje uit tot het maximum. Om de twee uur wisselden we van bestuurder en pauzeerden slechts kort. Toen we net de grens van Duitsland met Nederland waren gepasseerd en dachten zo thuis te zijn, werden we geconfronteerd met de afsluiting van de hele A67! !@#$%^-Rijkswaterstaat! Hier stond echter wel een omleidingsroute aan gegeven maar die zou ons richting Roermond leiden. We profiteerden van de plaatselijke bekendheid en via Venraij reden we om 20.45 uur Helmond binnen. Het was een hele ruk, maar wel te doen. Nog een dagje bijkomen en dan weer aan het werk. Voor Nicky de eerste dag bij haar nieuwe baas.