New York Dag 5

Al om iets over achten waren we weer op weg nadat we eerst hadden uitgecheckt en onze tassen in bewaring hadden gegeven. We hadden nog een aantal wandelingen uit ons boekje voor de boeg. De eerste voerde ons door de wijk Soho. Daar vielen de gebouwen met hun gietijzeren gevels op. Vooral de trappen die als nooduitgang dienen zijn op bijna elk pand aanwezig. Gelukkig was van het baggerweer van gisteren niks meer over en scheen er zelfs een zonnetje. Omdat we druk waren met fotograferen duurde het een goed deel van de morgen voordat we met deze wandeling klaar waren en we verder gingen met een wandeling door Greenwich Village. Leuk om te zien dat er zoveel verschillende buurten in New York zijn. Greenwich Village lijkt in niks op Soho. De eerst genoemde wijk is beduidend ouder dan de andere wijken die er om heen liggen. Hier zijn de huizen van baksteen en ogen de straatjes knusser.

Voor de lunch aten we een zeer dik belegd broodje in een goed lopende zaakje. Ongelofelijk hoe dik ze hier de boterhammen belegden. Slechts met moeite kregen we de boterham in onze mond. ’s Middags liepen we nog wat rond door Tribeca en de buurt rondom het High Court. Toch begonnen we de afgelegde kilometers in onze benen te voelen. Gelukkig is een Starbucks dan nooit ver weg.

Om half vier pikte een bestelde taxi ons op bij het hotel om ons naar het vliegveld te brengen. In goed 35 minuten waren we daar. Omdat we al waren ingecheckt, hoefden we alleen onze tassen af te geven. Daar kwam Ron erachter dat ie z’n handbagage in de taxi had laten liggen. Dat leverde een paniekmoment op want in de rugzak zaten niet alleen de computer en de camera met alle bijbehorende kabels maar ook alle bankpassen en creditcards. Gelukkig had Rob z’n gsm bereik, hadden we het nummer van de taxifirma en wisten we de naam van de chauffeur. De centrale wist Ron te vertellen dat de chauffeur al bijna weer op Manhattan zat, maar het goede nieuws was dat hij al had gemeld dat er een tas in zijn auto was achter gebleven. Voor $80 zou de chauffeur weer terug rijden naar de vertrekhal om de rugzak terug te brengen. In zo’n geval is $80 niet teveel en na ongeveer 20 minuten kon Ron z’n rugzak weer omhangen.

Het was weer een heel gedoe om door de beveiliging te komen waarbij het ons opviel hoe onvriendelijk het luchthavenpersoneel in de USA is. Op zich zijn de Amerikanen een heel vriendelijk volk, maar om op een vliegveld te kunnen werken moet je kennelijk heel onvriendelijk zijn. We zaten netjes op tijd in het vliegtuig maar moesten toen nog een uur wachten omdat er twee koffers uit het ruim gehaald moesten worden omdat de eigenaren niet waren komen opdagen. Flink balen dus. De vlucht zelf verliep verder zonder problemen, behalve dan dat het allemaal net iets te krap zit om lekker te kunnen slapen.

Nadat we op Schiphol waren geland was het nog een hele rit terug naar Helmond. Gelukkig reed Rob en zat de rest er een beetje als een zombie bij. Dat krijg je als je te weinig slaap hebt. Toch was het allemaal zeer de moeite waard geweest en hebben we weer een prachtige minivakantie achter de rug.