De rimboe in!
Met een vlucht van slechts 25 minuten waren we in het noorden van Ecuador, in Lago Agrio. Van daar uit reden we in een drietal uurtjes in een open bus naar een plek waar een aantal kano's in het 
water lagen. Ron had tijdens de busrit op het dak gezeten en was al aardig verbrand. Ook hadden we allebei al een behoorlijk houten kont van de harde ondergrond waarop we zaten. De stoeltjes in de kano waren niet beter, maar het uitzicht op het oerwoud wel, toen we daar doorheen voeren. De boten voeren langzaam zodat we onderweg nog wild wild konden spotten. Dat bleef overigens bij een aantal rare vogels (niet wijzelf) en wat apen. Na drie en een half uur kwamen we aan bij onze lodge. In the middle of nowhere, maar wel erg leuk. Behalve een wat grotere hut met een rieten dak, waren er twee rieten afdaken, waaronder we dienden te slapen op matrasjes onder een muskietennet. Er was geen stroom, dus alles werd verlicht met kaarsjes. 's Nachts sliepen we heerlijk met het geluid van duizenden krekels en ander gespuis. 
De volgende dag maakten we een wandeling door het oerwoud. Onze rubberlaarzen kwamen hierbij erg goed van pas, vanwege de vele modder. Onze gids, een oud vrouwtje, leidde de weg met een machete en toonde allerlei planten en eigenaardigheden. De tocht was erg mooi maar zwaar door de hoge temperatuur en luchtvochtigheid.
Ook de tweede dag hebben we een dergelijke tocht gemaakt en heeft Ron op piranhas gevist. Niet dat hij er eentje ving. 's Avonds in het pikkedonker nog op kaaimannentocht geweest en er nog een paar gevonden ook.
De terugreis naar de bewoonde wereld verliep niet zonder problemen. Om half vijf in de nacht, in het pikkedonker, voeren we met onze kano op een boomstam waardoor de motor los kwam van de boot. Toen die er weer terug op zat, wilde de motor niet meer starten en heeft de bestuurder een uur nodig gehad om het ding weer aan de praat te krijgen. Al die tijd zaten wij in het donker in dat gammele bootje. Ook dreigden we onze vlucht naar Quito te missen. Al met al kwam dat nog goed door een race tegen de klok in de open vrachtwagen.
water lagen. Ron had tijdens de busrit op het dak gezeten en was al aardig verbrand. Ook hadden we allebei al een behoorlijk houten kont van de harde ondergrond waarop we zaten. De stoeltjes in de kano waren niet beter, maar het uitzicht op het oerwoud wel, toen we daar doorheen voeren. De boten voeren langzaam zodat we onderweg nog wild wild konden spotten. Dat bleef overigens bij een aantal rare vogels (niet wijzelf) en wat apen. Na drie en een half uur kwamen we aan bij onze lodge. In the middle of nowhere, maar wel erg leuk. Behalve een wat grotere hut met een rieten dak, waren er twee rieten afdaken, waaronder we dienden te slapen op matrasjes onder een muskietennet. Er was geen stroom, dus alles werd verlicht met kaarsjes. 's Nachts sliepen we heerlijk met het geluid van duizenden krekels en ander gespuis. 
De volgende dag maakten we een wandeling door het oerwoud. Onze rubberlaarzen kwamen hierbij erg goed van pas, vanwege de vele modder. Onze gids, een oud vrouwtje, leidde de weg met een machete en toonde allerlei planten en eigenaardigheden. De tocht was erg mooi maar zwaar door de hoge temperatuur en luchtvochtigheid.
Ook de tweede dag hebben we een dergelijke tocht gemaakt en heeft Ron op piranhas gevist. Niet dat hij er eentje ving. 's Avonds in het pikkedonker nog op kaaimannentocht geweest en er nog een paar gevonden ook.
De terugreis naar de bewoonde wereld verliep niet zonder problemen. Om half vijf in de nacht, in het pikkedonker, voeren we met onze kano op een boomstam waardoor de motor los kwam van de boot. Toen die er weer terug op zat, wilde de motor niet meer starten en heeft de bestuurder een uur nodig gehad om het ding weer aan de praat te krijgen. Al die tijd zaten wij in het donker in dat gammele bootje. Ook dreigden we onze vlucht naar Quito te missen. Al met al kwam dat nog goed door een race tegen de klok in de open vrachtwagen.
Reacties