USA 2009 Dag 7

Gôh wat was het koud vannacht. Toen we ’s morgens op het thermometertje in onze camper keken, wees die 5 graden Celsius aan. Als twee rillende konijnen zaten we aan het ontbijt. Daarom ontbeten we niet uitgebreid en zorgden we dat we onze reis vervolgden. Dan hadden we tenminste profijt van de verwarming van de auto. De komende nacht zouden we zeker aan de stroom liggen zodat we de verwarming konden gebruiken. Toch was Yosemite wel al die ontbering waard geweest. Wat een prachtig park! Men zegt wel dat het aardse paradijs er zo uit gezien moet hebben. Volgens ons zou dat best kunnen.

De weg het park uit was er eentje vol met bochten maar Ron is inmiddels vertrouwd met de camper en dus waren we zo in Wawona aan de zuidkant van het park. We hadden besloten om rechtstreeks door te rijden naar het Sequoia NP om dat die gigantische bomen te gaan bekijken. Het park lag nog een heel eind weg. Pas tegen half één waren we er. Na een bezoekje aan het bezoekerscentrum reden we de camper naar een mooi gelegen parkeerplaats voor de lunch. Met onze buiken weer vol liepen we een trail nabij de General Grant Tree, de nationale kerstboom van de USA. Wat zijn die sequoia’s grote bomen zeg!
Toen we weer verder reden merkten we dat de benzinetank gevaarlijk leeg begon te raken. En dat in een heel groot nationaal park met slechts één of twee benzinepompen. Op de kaart zagen we dat we in Stony Creek Village zouden moeten kunnen tanken. Dat plaatsje lag op onze route dus wij er heen. Bleek bij onze aankomst dat de pomp dicht was! Wat nu? Gelukkig maakten we de juiste keuze om om te draaien en terug te rijden naar het bezoekerscentrum. Daar wist men ons te vertellen dat in Hume Lake op zo’n 9 mijl afstand een pomp was die open zou moeten zijn. Dat bleek bij aankomst gelukkig ook het geval.

Met een volle tank reden we daarna door naar het Giant Forest waar onder andere de General Sherman Tree staat. Dat is de grootste boom ter wereld. Mooi was ie niet omdat de top ontbrak. Helaas hadden we niet veel tijd in het Giant Forest omdat we zoveel tijd waren kwijt geraakt met het tanken.
De weg naar het zuiden is eigenlijk niet geschikt voor voertuigen langer dan 22 foot. Ons campertje was 25 foot. We meenden de weg toch te kunnen rijden en dat was een goeie gok. Het was weliswaar een vermoeiende rit met 130 bochten en 14 haarspeldbochten, maar wel een hele mooie. Omdat de weg alleen maar naar beneden liep, moest er veel worden geremd totdat Ron de bergversnellingen op de automaat ontdekte. Daarna ging het rijden wat relaxter om er op de motor werd afgeremd. Onderweg zagen we en passant ook nog een bruine beer.

Het schemerde al toen we het park uit kwamen gereden. Daarna moesten we nog door naar de plaats Visalia waar onze uitgezochte KOA camping was. Dat bleek ook nog een heel eind rijden te zijn. Het was al over zevenen toen we de camping opreden. Daar bleek het kantoor al gesloten. Gelukkig was er voorzien in late gasten en we konden onszelf inchecken.

Na twee dagen zonder stroom, zat de camper nu weer aan een draadje en konden alle accu’s weer worden opgeladen. Ook zouden we de verwarming aan hebben kunnen zetten, maar dat bleek niet nodig. Het was warm genoeg in Visalia.