Ron & Nicky op reis

We zijn al weer een week in de States. Tijd voor een ontspannen dagje, zeker na de lange dag van gisteren. We besloten om vandaag niet verder te rijden dan Lake Isabelle op zo'n 185 kilometer van Visalia. We zouden dan tijd genoeg hebben voor het doen van boodschappen en het doen van de was. Bovendien hadden we de keus tussen stoppen in Lake Isabelle of helemaal doorrijden tot voorbij Death Valley. Dat laatste betekende een rit van ongeveer 600 kilometer. Het werd dus Lake Isabelle. De weg naar Bakersfield was een freeway zodat het goed opschoot. Daar stopten we bij een "mall" voor de broodnodige boodschappen. Wat een keuze hebben ze in die Amerikaanse supermarkten. Je komt er bijna niet aan uit. Na een koffie bij /starbucks reden we verder over de Highway 178. Die loopt door het zuidelijke deel van het Sequoia NP en bleek een prachtige route. Hier helemaal geen reuzebomen maar dorge heuvels met massa's gigantische keien en de rivier de Keren die langs de kronkelige

Gôh wat was het koud vannacht. Toen we ’s morgens op het thermometertje in onze camper keken, wees die 5 graden Celsius aan. Als twee rillende konijnen zaten we aan het ontbijt. Daarom ontbeten we niet uitgebreid en zorgden we dat we onze reis vervolgden. Dan hadden we tenminste profijt van de verwarming van de auto. De komende nacht zouden we zeker aan de stroom liggen zodat we de verwarming konden gebruiken. Toch was Yosemite wel al die ontbering waard geweest. Wat een prachtig park! Men zegt wel dat het aardse paradijs er zo uit gezien moet hebben. Volgens ons zou dat best kunnen. De weg het park uit was er eentje vol met bochten maar Ron is inmiddels vertrouwd met de camper en dus waren we zo in Wawona aan de zuidkant van het park. We hadden besloten om rechtstreeks door te rijden naar het Sequoia NP om dat die gigantische bomen te gaan bekijken. Het park lag nog een heel eind weg. Pas tegen half één waren we er. Na een bezoekje aan het bezoekerscentrum reden we de camper naar e

Ondanks de kou buiten hebben we heerlijk geslapen, maar als je dan wakker wordt en je bed uit moet is het toch wel erg fris. Het moet bijna gevroren hebben. Voordeel is wel dat de hemel al weer snel stralend blauw was. Na het ontbijt hebben we een trail gelopen naar de Vernal Falls. Om bij de top van deze 97 meter hoge waterval te komen was het flink klimmen. Eerst nog via een verhard pad maar later via meer dan 600 traptreden. En dan geen treden zoals wij die kennen, maar flinke onregelmatig gevormde granieten blokken. Ondanks de kou zweetten we al snel flink. De beloning was er echter wel naar. Hoe dichter we bij de top van de waterval kwamen, hoe indrukwekkender deze werd, zelfs in de herfst als het waterniveau het laagst is. Het afdalen was ook nog een hele tour omdat de vermoeidheid mee begon te spelen. Toen we weer beneden waren, liepen we in de vallei nog een kleine trail door een weidelandschap voordat we aan de lunch gingen. Nicky kon tijdens de lunch niet blijven zitten v

Oorverdovende rust. Dat kwam in ons op toen we eindelijk eens een nacht hadden waarin we niks geen lawaai hoorden. De eerste nacht in ons campertje verliep prima hoewel ook dit matras aan de harde kant is. We vertrokken al vroeg van onze camping omdat we op tijd in het Yosemite NP wilden zijn. We hadden nog ruim een uur rijden voor de boeg. Dat werd wat meer. Omdat we wisten dat we in het park niet konden tanken, stopten we bij de eerste gelegenheid die we tegen kwamen. Dat bleek echter de langzaamste pomp op de hele wereld en omstreken te zijn. We tankten 12 gallons en deden daar, ongelogen, bijna een kwartier over! Verder stopten we onderweg regelmatig omdat het landschap mooier en mooier werd. Vooral de herfstkleuren in de zon waren prachtig. Bij de ingang van het Yosemite NP kochten we voor $ 80,- een “America, the beautiful pass” die ons toegang geeft tot alle nationale parken. Als je bedenkt dat de toegangsprijs voor één park al $ 20 is, dan hebben we ons geld er al snel uit.

Vannacht de laatste nacht beleefd in ons herriehotel in San Francisco. Ook deze keer werden we midden in de nacht ruw gewekt door iemand die om half vier 's nachts met een hogedrukreiniger de straten aan het schoonmaken was. Voor de rest wel goed geslapen. Nadat we bij Lori's hadden ontbeten, checkten we uit en namen de Bart (weer die trein) naar het plaatsje South Hayward alwaar Road Bear, de camperverhuurder, is gevestigd. We moesten nog wel ongeveer 20 minuten lopen van de trein naar Road Bear, maar dat was goed te doen. We hadden weer geluk met het weer, zo'n 25 graden. Omstreeks 12.00 uur stonden we bij de verhuurder op de stoep, een uur te vroeg dus. Dat was echter geen probleem en we werden keurig in het Nederlands te woord gestaan. Niet dat ons Engels zo slechts is maar dit is wel zo makkelijk. Er komt heel wat bij kijken voordat alle formulieren voor zo'n camper zijn ingevuld, maar na een 20-tal minuten was het dan zover dat we de uitleg bij ons verblijf voo

We hebben een goed hotel. De kamer is prima en schoon, maar de ligging is ronduit slecht. Het hotel ligt weliswaar in het centrum maar ligt op een drukke kruising waar dag en nacht veel verkeer langs raast. Ook de vele zwervers laten zich 's nachts niet onbetuigd. Gevolg is dat we slecht slapen. Helemaal als 's nachts om 4 uur de gsm gaat. Nog één nachtje en dan slapen we in onze camper, hopelijk op een rustige plek. We ontbeten weer bij Lori's en kochten daarna een dagkaart voor het openbaar vervoer. Met één van de beroemde trammetjes reden we naar Fisherman's Wharf. We hadden thuis via internet al kaartjes gekocht voor de excursie naar Alcatraz, het gevangeniseiland. Dat was maar goed ook want anders hadden we er niet naar toe gekund. Deze excursie is altijd al dagen van tevoren uitverkocht. Het weer was meer dan uitstekend. Dit hadden we niet durven dromen maar het was vandaag zeker 25 graden Celsius en dat eind oktober. De boot deed zo'n 15 minuten over het to

We waren erg moe toen we gingen slapen, maar we werden 's nachts regelmatig uit onze slaap gehaald door zatte zwervers die luid op straat aan het schreeuwen waren. Ook het drukke verkeer was niet bevorderlijk voor een goede nachtrust. Dat worden dus oordoppen voor de komende twee nachten. Om 08.00 uur ging de wekker en al een half uur later liepen we op het Civic Center bij het stadhuis te fotograferen. Daarna was het tijd voor een ontbijt. Vlakbij Union Square vonden de Lori's Diner, een prachtige zaak helemaal in de stijl van de jaren 50. Natuurlijk aten we een echt Amerikaans ontbijt, compleet met hashbrowns, eieren en toast. Met onze magen goed gevuld begonnen we aan de bezichtiging van de stad. Op en rond Union Square wemelde het van de sjieke winkels met spullen ver boven ons budget. Nadat we genoeg dure winkels hadden bekeken, liepen we naar Chinatown. Hier stonden we verbaasd van de vele kitschwinkels. Toch waren er ook hele leuke zaakjes bij met de meest maffe dinge

Het was vroeg dag vandaag. Al om 06.15 uur ging de wekker en al voor zevenen stonden we bij Continental voor de balie. Bij het inchecken bleek dat we op de vlucht van Houston naar San Francisco niet naast elkaar zouden zitten. Dat kon gelukkig worden hersteld. Beter nog, nu zouden we naast de nooduitgang zitten, kortom: lekker veel beenruimte. Bij de douane lieten we even ons paspoot zien en we konden gaan ontbijten. Daarna hebben we wat langs de winkeltjes gelopen zonder iets te kopen. Bij de gate werden ons allerlei vragen gesteld over wie de bagage had ingepakt en of alles van ons was. Braaf knikten we op alles van "ja". De vlucht naar Houston duurde maar liefst 10 uur en 20 minuten en was daardoor een hele zit. Gelukkig was elke stoel voorzien van z'n eigen entertainmentscherm. zo hadden we de keus uit maar liefst 339 films, documentaires, series, spelletjes, muziek etc.! Na een aantal films en spelletjes hebben we allebei wat geslapen. Deze dag was sowieso een erg

Het nadeel als je wat later in het jaar op vakantie gaat is dat de zomer erg lang duurt. Je ziet iedereen op vakantie gaan en weer terug komen en jij werkt maar door, week in, week uit. Maar als het dan zo ver is dat je je koffer kunt gaan pakken, is dat extra lekker en zijn je familie, vrienden en collega's degenen die jaloers naar je kijken. Sinds gisteren stonden onze ingepakte koffers te wachten op het moment dat ze mee mochten en vandaag was het dan eindelijk zover. Met de trein reisden we af naar Schiphol waar we onze intrek namen in het ons inmiddels bekende Citizen M hotel op de luchthaven. Pas morgen vliegen we via Houston naar San Francisco maar op een zo'n vroeg tijdstip dat we dat op de dag zelf niet zouden redden met het openbaar vervoer. Zo'n hotelletje is wel zo relaxed als je vroeg moet vliegen. Omdat we er op tijd waren, waren we in de gelegenheid om lekker rond te struinen op het vliegveld. Natuurlijk dronken we een cappuccino bij Starbucks en stonden we e